OLIFANT

 Stel je eens voor dat de wereld één  grote woonkamer is. En dat in het midden van diezelfde woonkamer een gigantische olifant staat, luisterend naar de naam Waarheid. Ja, ik weet het, een wat vreemde naam voor een olifant, maar ik heb hem niet zelf  verzonnen .

Het is echter- op straffe van boete,opsluiting of zelfs verbanning uit de woonkamer-verboden om ook maar één woord over die grijze kolos te zeggen. 

Er wordt over koetjes, virussen, kalfjes en snel-tests gepraat, er wordt gelogen en bedrogen, er wordt verklikt en verboden, er wordt gedreigd en angst gezaaid in die woonkamer dat het een lieve lust is. Maar over Waarheid wordt met geen woord gerept.

Soms is er echter wel eens iemand die het toch waagt om de olifant ter sprake te brengen maar die persoon wordt vakkundig de mond gesnoerd door een goed geoliede media-machine, uitgespuwd en langs de kant geschoven,  met het etiket *complotist* op het voorhoofd gekleefd.

En beetje per beetje wordt de olifant ondergesneeuwd onder een laagje vuile, grijze sneeuw. Hij is er nog wel. maar hij wordt volledig genegeerd. 

Eén probleem echter waar de grote bonzen van de woonkamer blijkbaar geen rekening hebben mee gehouden. De olifant is er nog steeds. En hij is ook niet van plan om weg te gaan. Meer nog, het begint een beetje op zijn kloten te werken dat hij niet wordt gezien.

En op een dag beslist hij dat het genoeg is geweest en komt hij in beweging. De grote bazen weten niet wat ze zien en proberen uit alle macht het beest af te stoppen.

Er worden sneeuwmachines ingezet, men probeert hem de tong uit zijn mond te rukken, men schiet op hem met een plastieken waterpistooltje,  men probeert hem een spuitje te geven. 

Maar Waarheid is niet meer te stoppen. En in zijn kielzog komt ook een deel van de woonkamer plots in beweging, ontwakend uit een soort van trance, alsof Waarheid met zijn slurf een soort van gordijn heeft opzij geschoven  en alles plots helder wordt.

Mensen beginnen op zijn rug te klimmen, klampen zich vast aan zijn poten, grijpen zijn oren of laten zich meeslepen aan zijn slurf. 

Waarheid loopt dwars door de muur en laat de woonkamer verweesd achter. 

Ook in het echte leven is Waarheid reeds in beweging. En ik weet niet wat u. Maar ik kijk in ieder geval al uit naar zijn nieuwe avonturen.

Hij komt ook bij u langs.Laat hem niet aan uw huisje voorbij gaan.

Van uw correspondent ter plaatse

A plus.

1.1 GELUKKIG ZIJN

 Een jongen van negen jaar vraagt aan zijn vader/:"Wat moet ik doen om gelukkig te zijn?" Zijn vader zegt:"Kom, pak je rugzak en de ezel. We gaan vier dagen op reis."

Op dag één zit de zoon met zijn rugzak op de ezel. de vader loopt naast hen met zijn eigen rugzak op zijn rug.De mensen die hen voorbij zien komen zeggen tegen elkaar: "Wat heeft die zoon een gebrek aan respect voor zijn vader. Zo klein is hij niet meer en hij gaat op de ezel zitten, terwijl zijn vader de jongste niet meer is;belachelijk."

Op dag twee zit vader met de rugzak op de ezel en de zoon loopt er rustig naast. Wederom wordt over hen gepraat. "Wat een ontaarde vader. Hij vindt zijn comfort en gerief belangrijker dan dat van zijn zoon. Bovendien is de vader nog niet zo oud en het zoontje is nog maar een klein ventje." 

Op dag drie gaan zowel de vader als zoon met bepakking op de ezel zitten. "Wat een egoïsten en dierenbeulen hoor je nu, hoe kunnen ze dat doen? Dat zouden wij nooit doen."

Op dag vier lopen zowel de vader als zoon met hun bagage naast de ezel En weer praten de mensen over hen."Die twee snappen de essentie van een ezel niet. Wat een stelletje idioten dat ze geen gebruik maken van de ezel."

Bij thuiskomst vraagt de vader aan zijn zoon:"Heb je een antwoord op je vraag gekregen?" De zoon knikt.

Om geluk en tevredenheid te ervaren is het zinvol dat je zelf betekenis geeft aan een situatie, ongeacht wat de ander daar zal van vinden...

Uit DE FONTEIN  by Els Van Steijn

NAVARAC

 Toen ik onlangs, in volle corona-crisis, de ferry nam van Grisslehamn naar Helsinki, maakte ik kennis met Hillevi, een Zweedse schone, goed voorzien van poten en oren. Maar ze leek wel een peperkorrel die per ongeluk in het zoutvat was terechtgekomen. Rode haren, groene ogen en een gezicht vol leuke sproetjes, niet wat je verwacht van een Zweedse. 

Ik was in Scandinavie op uitnodiging van mijn tante Hildegarde, die sinds jaar en dag een vakantiecomplex uitbaat, op een halfuurtje langlaufen van de Finse hoofdstad. 

En dit jaar had ze een echte primeur, want als allereerste camping in Europa, en wellicht heel ver daarbuiten, zou je bij haar kunnen overnachten in een Navarac, een huisvesting die zijn oorsprong vind bij de allereerste eskimo*s, maar de laatste twee eeuwen totaal in de vergetelheid is geraakt. 

Wist u trouwens dat Stevie Wonder een Finse grootvader had aan moeders kant? Ik weet dat ik wat van de hak op de tak spring maar anders vergeet ik gewoon alle  informatie die in mijn hoofd rond knettert.

Ik kwam dit eerder toevallig te weten doordat ik net tijdens de midzomernacht daar verbleef. En op die dag ontsteekt Helsinki een van de grootste vuurwerken uit het Hoge Noorden, en wellicht, zonder enige twijfel ook alweer, van ver daarbuiten. De stad had Stevie vrijkaarten opgestuurd, al leek me dat, gezien zijn lichamelijke toestand, al een even zinloze operatie als een mondmasker dragen, je kan net zo goed proberen een mug te vangen met een visnet. Of Andrea Boccelli vragen om je persoonlijke kleermaker te worden. De man, verantwoordelijk voor het opsturen van die bewuste kaarten, had ongetwijfeld een snipperdag genomen op het moment dat de basis-intelligentie werd uitgedeeld. 

Ik zag Stevie trouwens van heel dichtbij tijdens het spektakel, maar hij had mij jammer genoeg niet gezien.

Maar daar ontmoette ik dan weer een Nederlandse vrouw die net als ik ook had geboekt op de camping van mijn tante. Inel, want zo heette de dame in kwestie, leek uitzonderlijk leuk te zijn, maar ook luchtig en lief en lekker en tenslotte ook nog eens een spraakwaterval, de woorden spoten als een fontein uit haar mond . Wat uiterst amusante conversaties opleverde. 

Tenslotte belandden we elk in onze eigen Navarac. Dromend van Stevie Wonder, omgekeerde woorden en Smorrebrod. weliswaar met een streepje door de eerste o. 

Van uw correspondent ter plaatse.

A Plus

CHEZ JACKY

Mijn achter-klein-neef Nasir-Abdel, die op een halfuurtje kameel-karren van Cairo woont stuurde me enkele dagen terug in de tijd een mail van wel drie bladzijden lang. Ik was blij verrast, al versta ik werkelijk geen fluit van dat hottemetotten-taaltje. Maar het is het gebaar wat telt.
En zo gaat dat al jaren zijn gangetje. Hij schrijft me in het Arabisch, ik dien hem van antwoord in het Nederlands. Wat we elkaar vertellen weten we niet van elkaar. Voor hetzelfde geld scheldt hij me de huid vol of nog beter is het zelfs niet Nasir-Abdel zelf die schrijft maar de jongste zoon van de oom van zijn oudste konijn. Maar ach, dat is ook helemaal niet belangrijk, het feit dat we nu en dan eens aan elkaar denken is toch heel mooi. De laatste keer stuurde ik hem de Nederlandstalige handleiding door van mijn draadloze Bluetooth vierkleuren-printer. Hopelijk heeft hij er iets aan gehad.
Zijn papa, Jacky Vandenberghe, is intussen zo rijk als de Rode Zee diep is. Veertig jaar geleden trok hij zichzelf uit de Vlaamse klei om in Luxor een kameleklotenkebab-restaurant uit de grond te stampen. Dat was altijd al zijn droom geweest, al van in de tijd toen hij nog zijn uitwasbare luiers vulde met allerlei troep, moet je weten.
In die veertig jaar heeft hij zijn imperium *Chez Jacky*uitgebouwd tot een van de grootste restaurantketens van Egypte en ver daarbuiten. Ik zou zelfs durven zeggen, heel ver daarbuiten. Spring er gerust eens binnen met mijn groeten na een bezoek aan een of andere piramide; Niet dat dat je enig voordeel zal opleveren want hij is zo gierig als de pest.
En als u dat niet mocht geloven, dan vertel ik u volgende keer wel iets anders.
Van uw correspondent ter plaatse
A plus

BATMAN FOREVER

De laatste maanden waren voor mij, en zonder twijfel ook voor u, de meest bizarre uit mijn leven. De wereld werd op zijn knieën gedwongen door een Chinese vleermuis.
De zeepbel van altijd maar meer en hoger en dikker werd doorprikt door een simpele vleugelslag van een gevleugeld diertje die het daglicht schuwt. 
Triljarden werden bijgedrukt, alsof het een bijlage van de Flair betrof, om toch maar de fictieve wereld draaiende te houden. 
Maar het Batman-virus geeft zich niet zomaar gewonnen. 
Pharma-reuzen wereldwijd proberen hem vleugellam te maken, niet om de mensheid te redden, laat daar geen misverstand over bestaan, maar om de aandeelhouders  nog rijker te maken. Onvoldoende geteste vaccins overspoelen binnenkort de planeet. Met het mes op de keel wordt de maatschappij gedwongen een spuit te zetten. Er wordt gedreigd met schrapping van sociale rechten voor wie de kudde niet volgt. 
Persoonlijk zal het me pepperoni-worst wezen, die schrapping, want ik ben een nobody in sociale-rechten-land, ik kom op geen enkele lijst voor, en dat wil ik graag zo houden. 
De minst betreden paden zijn voor mij althans op lange termijn,de beste.
Het toverwoord in deze tijden is samenwerking. 
Omring jezelf met een houthakker. Een kruidenvrouwtje. Een schrijver. Een verhalen-verteller. Een moestuin-expert. Een muzikant. Een dromer. Een avonturier. Een technicus. Een humorist.
U kent ongetwijfeld het verhaal. Het verhaal van de vlinder. Die met zijn vleugels wappert in het Amazonewoud. En zo een tsunami veroorzaakt in Timboektoe. Bij deze.
Batman bestaat dus echt. Strijdend tegen het onrecht. Strijdend tegen het vierkant draaien van een ronde bol, ergens verloren in het immense eindeloze heelal. 
Ik wens jullie de zon, op elk pad die wordt bewandeld. 

Zo niet. Allen op naar Swentibold.
Van uw correspondent ter plaatste.
A plus