Soms kan je op dezelfde nagel blijven kloppen tot je ballen bijna gelijk hangen, al zit die nagel al een eeuwigheid met kop en schouders in het hout. Als zoon van een voormalige meubelmaker weet ik waarover ik spreek. Al moet ik zeggen dat er bij mijn vader maar weinig nagels en schroeven aan te pas kwamen en dat alles gevijld en gefreesd en gepolijst werd tot alles perfect in elkaar paste. hij kon ook een aardig potje zagen maar daar hoef je nu niet noodzakelijk een goede timmerman voor te zijn.
Als kind en opgroeiende tiener kon het niet verder-van-mijn-bed zijn. Ik leefde in mijn eigen ADD-bubbel en we waren nu éénmaal niet vier handen op een buik. hij dronk meer dan goed voor hem was en ikzelf was in staat om ongewild altijd in het midden van de problemen te vertoeven. Maar eigenlijk zaten we beiden in hetzelfde bootje. Gevangen in ons hoofd, een hoofd die ons weg hield van de echte wereld.
Sinds tien jaar leef ik in het Zuid-Westen van Frankrijk, in het midden van de bossen. En ik heb een gigantische moestuin. Zonder twijfel de plaats bij uitstek waar Antoon zijn oude dag had willen slijten.
Een echt oude dag was hem echter niet gegund. Jammer genoeg bleef hij net iets te lang op dezelfde nagel van het verleden kloppen.
Sinds twintig jaar reeds verblijft mijn papa aan de overkant. ik hoop dat hij daar het geluk heeft gevonden die hij in het aardse leven tevergeefs heeft gezocht.
Het ga je goed papa. Dankjewel.
Van uw correspondent ter plaatse
A+
Geen opmerkingen:
Een reactie posten