Hebt u ooit al eens, bij nacht en ontij, vanop een afstand, stiekem door het raam van de buren gekeken? Dan hebt u daar negen op de tien keer ook wel een groot beeldscherm zien aan-en uitflitsen. de TV of een computer. God met stip op één in de meeste huiskamers.
Twee scenario's zijn mogelijk. Er wordt ofwel geen woord meer met elkaar gesproken. Of er wordt over-en-weer commentaar gegeven op wat er op het scherm te zien valt.
Een lelijk kapsel, een dik lijf of wijf, een klote-programma of net iets uit het leven gegrepen. " Het had zomaar over ons kunnen gaan."
Hypnose in pixels. Het vier-uur-durende wiegelied voor het slapengaan.
Ik schrijf dit niet zomaar. Ik heb wel wat beters te doen op deze zwoele vrijdagavond. Een biertje drinken, zittend op de rotsen, met zicht op 220 vierkante kilometer zoet water. Het gekrijs van meeuwen en reigers op de achtergrond. En ook wel op de voorgrond eigenlijk.
Want terwijl mijn linkeroog naar het meer kijkt en mijn rechterhand letters uitbrakend over het papier glijdt vat mijn rechteroog een huis hoog in de heuvels rond het meer. Het is er pikdonker. Maar elke paar seconden lijkt het alsof er een andere foto op het scherm wordt geprojecteerd. Het is een aan-en uitflitsen dat het een lieve lust is.
En pas dan besef je , vanop afstand wat je onmogelijk kan beseffen als je er met je neus pal voor zit. Een televisie-programma is geen vloeiende beweging. Het is een aaneenschakeling van losse beelden die als eb en vloed in de kijker zijn hoofd worden gegolfd. Net zo veel en zo vaak als nodig. Tot de boodschap duidelijk is. Wat die dan ook moge zijn.
Ik heb al jaren geen televisie meer. En ik heb een geheugen als een zeef. Alle onnuttige en onnodige informatie glijdt er als los zand doorheen. Gelukkig maar. Want het zit zo al vol genoeg.
Van uw correspondent ter plaatste.
A+
Geen opmerkingen:
Een reactie posten