Het is 4 uur 30 in de ochtend. De maan hangt hoog aan de hemel, bijna schaamteloos helder. De stad slaapt nog, maar ik ben alweer aan mijn eerste koffie toe. Het is zo’n moment dat zich zachtjes aandient, als een oude vriend die niet aankondigt dat hij langskomt. Alles is stil. Alleen de koelkast bromt zacht, en ergens verderop kraait een haan die de klok niet begrijpt.
En dan begin ik te mijmeren.
Niet gepland. Het overkomt me. Iets in de stilte trekt me naar binnen. Naar mijn verhaal. Naar het wonderlijke pad dat me hier heeft gebracht — hier, in Thessaloniki, in deze straat, onder deze maan.
En ik vraag me af: hoe ben ik hier eigenlijk geraakt?
Niet in kilometers, maar in keuzes. In kleine, vaak onbewuste beslissingen. Het zijn zelden de Grote Gebaren die alles bepalen. Niet het "ik verhuis naar het buitenland" of het "ik ga eindelijk mijn hart volgen." Nee. Het zijn de kleine kantelingen, de momenten waarop je even iets anders doet dan je normaal zou doen. Een straatje inslaan. Iemand aankijken. Een koffietje langer blijven zitten. Iets zeggen wat je eigenlijk niet durfde.
Ik heb de gewoonte ontwikkeld om mijn leven soms achterstevoren te bekijken, als een film die je in omgekeerde volgorde afspeelt. En dan verbaas ik me over hoe ver het beginpunt ligt. Soms bij een beslissing die ik nam toen ik twaalf was. Een schoolkeuze. Een boek dat ik toevallig uit de kast plukte. Een gedachte die zich vastzette.
En soms — dat is het mooie — nam ik een beslissing waarvan ik op het moment zelf dacht: oh, fuck, dit is een vergissing.
Zo eentje waar je buik van samentrekt. Waar je achteraf je hoofd voor schudt.
Maar dan, jaren later, kijk je terug… en besef je: die “vergissing” heeft me wel mooi tot hier gebracht. Tot onder de Griekse zon. Tot deze straat. Tot deze versie van mezelf.
Misschien is dat wel de grote troost: dat zelfs de misstappen meedansen in het grotere patroon. Dat het leven geen rechte lijn is, maar een grillige kronkel die soms pas zin krijgt als je ver genoeg bent doorgelopen.
Elke kleine beslissing — de goeie, de slechte, de impulsieve, de vermeden — schuift iets in beweging. En je weet pas veel later waarheen.
Dus vandaag, of liever: straks, als de zon weer opkomt en de stad langzaam wakker wordt, weet ik dat ik weer zal kiezen. Klein. Onbeduidend, misschien. Maar wie weet kijk ik over twintig jaar terug op dit nachtelijke koffiemoment en denk ik: ach ja… dáár begon iets.
Van uw correspondent ter plaatse
A+
Geen opmerkingen:
Een reactie posten