DAL CENTRO DELLA MIA VITA VENNE UNA GRANDE FONTANA

Gisteren sneed ik dwars door de Pyreneeën naar Spanje. Ik ben gek op die taal en op dat je m'en foutisme, eigen aan het zuiden.
Ik raakte er magischerwijze aan de praat met een vrouw. Het leek wel op een Spielberg-scenario.
Zit ik er aan het strand mijn boek te lezen (ETEN, BIDDEN, BEMINNEN van Elisabeth Gilbert-een echte aanrader ) en komt die vrouw op drie meter van mij zitten. Een zo goed als leeg strand. Als man komen de wildste fantasieën meteen naar boven. Een vrouw die in dezelfde situatie zou verzeilen zou haar boeltje pakken, met haar handtas op je hoofd slaan en vertrekken.
Ik probeer niet teveel te kijken. Ik heb altijd geleerd dat dat onbeleefd is. Vanuit mijn ooghoeken zie ik echter dat ze me aanstaart alsof er net een driekoppig buitenaards wezen uit mijn borst is gekropen.  In eerste instantie weiger ik terug te kijken, een beetje hard-to-get spelen kan geen kwaad. Maar ik ben en blijf natuurlijk een man, vrijgezel bovendien en al te lang verstoken van vleselijk contact. Dus na wat lijkt op tien minuten maar in werkelijkheid waarschijnlijk maar zevenenveertig seconden is kijk ik haar onbevreesd aan. Zo hard-to-get ben ik nu ook weer niet.
En wat zie ik tot mijn groot ongeloof ? In haar hand heeft ze net hetzelfde boek vast, alleen in één of andere hottemetottentaal.
Nou vraag ik jou. Hoeveel kans heb je dat dat ooit gebeurd ? Op een Spaans strand.  Je hebt meer kans dat er een UFO op het dak van je auto landt en de bestuurder je de weg vraagt in het West-Vlaams.
We raken aan de praat. Nou ja. Aan de praat is veel gezegd. Eléna, want zo heet de schoonheid met ogen als steenkool, blijkt van Griekse afkomst. Met een Italiaanse moeder. Woonachtig in Spanje. Pratende met een Belg. Die in Frankrijk woont. Het had me helemaal niet verbaasd als ze me ook nog had gezegd dat ze een Duitse herdershond had.
Zij leerde me wat Italiaans en Grieks. Ik haar wat West-Vlaams en Frans. Toen mijn uitspraak na lang proberen niet zo goed lukte maakte ik me wat kwaad op mezelf.
En nu komt de clou van het verhaal. "Koen" zei ze, met een wonderlijk accent, "als je iets nieuws leert is er maar één ding echt belangrijk. En dat is dat je superlief bent voor jezelf."
Mijn gemoed schoot zowaar vol na deze wijze les. En dat doet het een dag na dato nog steeds.
De mooiste zin die ze me leerde wil ik u ook niet onthouden. Het is Italiaans en het is de titel van deze blog.
Van uw correspondent ter plaatse.
A+