Deze morgen, toen de helft van het westelijk halfrond nog in comateuse toestand lag, liep ik van Narbonne-plage naar Saint-Pierre-la-Mer en terug. Op de kop af acht kilometer. Niet slecht voor iemand die vijftig jaar gerookt heeft.
Akkoord. Ik ben er nog geen vijftig. Laat staan negenenveertig. Maar ik rook al van in het zaad. Ik stam nog uit de tijd dat roken klasse was en dat de dokter in de verloskamer bij wijze van spreken alleen een assistente nodig had om even zijn sigaret vast te houden.
Elke dag rookten mijn ouders samen vijf pakjes peuken. Maar vergis je niet. Het was verre van ongezond. Want ze rookten menthol-sigaretten. Jaja. Het universum is altijd heel gul geweest bij ons thuis als het op verslavingen aankwam.
Ooit vertelde een medium me dat ik de uitverkorene was om die vicieuze cirkel van verslavingen waar de ganse familie mee kampte te doorbreken. Lang heb ik dat niet willen geloven. Ik heb echt alles geprobeerd waar je ook maar verslaafd kon aan raken en ik vond het allemaal even leuk.
Maar nu zo goed als iedereen veel te vroeg onder de zoden ligt zou ze natuurlijk wel eens gelijk kunnen hebben. En ik ben ook goed bezig.
Maar het gevoel die ik deze morgen had na mijn looptocht. Nou. Daar zou ik makkelijk aan verslaafd kunnen raken. Je merkt het. Verslavingen zitten in mijn DNA.
Van uw correspondent ter plaatse.
A+
Geen opmerkingen:
Een reactie posten