MÉDITERRANÉE OLÉ OLÉ

Gezien het weer van de afgelopen negen maanden had ik al lang zin om om weg te rennen tot ik in Groenland was. Maar omdat je daar ook geen zekerheid hebt qua meteo sprong ik deze morgen in mijn bus en die bracht me na drie uur karren tot in Narbonne-Plage. Op de landkaart van Frankrijk echt het enige plekje waar voor de komende vier dagen zon werd voorspeld. 

En terwijl u dit leest zit ik op een terras een koffietje te drinken. Met zicht op de Méditerranée. 

De lucht is hemelsblauw. De wind is warm. De geur van zonnecrème. De vrouwen kortgerokt. Krijsende meeuwen. Het zachtjes breken van de golven. Beter kan het niet meer worden.

Mijn behoefte aan zon is wellicht nog nooit zo groot geweest, al maanden flirt ik met een driedubbele depressie. Door de omstandigheden waarin mijn leven verzeild is geraakt. Maar ook en vooral door de grijze lucht en de overdosis hemelwater. Ik was zo wanhopig dat ik op een bepaald moment begon te bidden. Je weet wel. Tot God.

We houden het deze week sober. Geen alcohol. Geen koffie. Veel groenten. Geen sigaretten. Veel water. Geen suiker. Veel beweging. Geen geestverruimende producten. 

En als ik zeg "we", dan bedoel ik dat ook letterlijk. We zijn hier met z'n drietjes. Me. Myself. And I. We hopen elkaar op regelmatige basis tegen te komen. Kwestie van wat dingen uit te klaren. En de batterijen op te laden voor een razend-druk seizoen die alweer voor de deur staat.

Van uw correspondent ter plaatse.

A+