Ik val in herhaling. Maar tenslotte zijn het toch de natuurlijke golven des levens. Ik ben weer aan het afronden en aan het loslaten.
Concreet is dat vooral houten kratjes uitkuisen om die daarna te vullen met spullen. Het is iets akeligs, die materie. Je weet dat je het nodig hebt voor van alles en nog wat. Om de vier seizoenen te overbruggen, maar ook om praktisch te kunnen leven en werken. En tegelijkertijd wil ik niet verbonden zijn aan spullen. Het geeft een zwaarte. En het brengt me steeds terug bij het weten dat ik ook kan kiezen om met een rugzak te vertrekken en de wijde wereld te gaan verkennen.
En toch, op dit moment doe ik dat niet. Ik heb dringend een plek nodig waar ik mijn wortels mag laten groeien. Een plaats om mijn energie neer te zetten en me vrij te kunnen voelen in wie ik ben en wat ik doe.
Verhuizen is steeds een super beweging om deftig te ordenen en zooi door te geven. De kracht en de wijsheid te vinden om enkel datgene te selecteren dat je in je volgende stappen nodig zal hebben. Niet meer en niet minder.
Verder is het ook echt afronden op het landgoed waar we sinds de winter van 2013 wonen.
Er komt en gaat werkvolk voor de eigenaars. Er komen bezoekers en/of kandidaten om het beheer te doen. Er komen leveringen.
En wij, wij werken voor onszelf en durven -zonder schuldgevoel- ook eventjes onze koffie buiten in het zonnetje opdrinken, al kijkens naar al dat volk.
“ We leven in twee andere werelden “, is hetgene wat de eigenaars ons zeiden. En daarmee hebben ze gelijk. Die werelden zijn verschillend. Niettegenstaande het een verrijking kan zijn was het in ons geval eerder een struikelblok.
We nemen dus afscheid van onze moestuin. Alles wordt afgebroken en nadien overzaaid met gras. De omheining en de composthoop vliegen op de brandstapel. Ons gekapt hout wordt verhuisd naar St-Chalies en zal ons volgende winter warmte geven. De kleine dingetjes in de tuin die voor ons gezelligheid brachten, gaan in dozen... de stilte op het domein blijft hangen.
Het is een prachtigie plek, wijds en uniek. En toch, niet helemaal voor ons. Want we voelden ons er niet vrij en regelmatig ongemakkelijk. Ik heb er ook nooit goed geslapen.
Gek eigenlijk. Iets wat visueel ontzachelijk mooi kan zijn, kan tegelijkertijd beklemmend aanvoelen. Dus is het opnieuw een test in diezelfde materie.
Waar ik vandaag dingen opzij legde om door te geven aan vrienden, laat ik deze stille en ruime plek ook los. Want na drie jaar zie ik het anders en heeft het zijn kracht verloren.
Toch voel ik me dankbaar. We hadden deze plaats en de eigenaars nodig om onze voeten meer op de Franse grond te zetten.
We hebben gedaan wat we moesten doen. Ik heb er geen spijt van.
Het voelt helemaal juist. De puzzelstukjes van het leven, passen in elkaar. Het is wonderbaarlijk hoe alles is wat het is.
Veel liefs, Katrien
Geen opmerkingen:
Een reactie posten