LA CERISAIE

Tja, wat te schrijven als je het gevoel hebt dat je constant moe bent en/of veel muizenissen in je hoofd hebt. Dat je verder wil wandelen. Maar dat je toch nog even in de wachtkamer moet blijven zitten. Wachten tot het jouw beurt is...

Drie weken geleden vroeg mijn baas of ik vanaf de volgende dag meer uren zou kunnen komen werken op het dagverblijf “La Cerisaie”. Onmiddellijk overviel me een beklemmend gevoel. Een angst. Misschien een weten. In ieder geval iets dat me direct vertelde dat dit eigenlijk niet is wat ik wil. 

Ik weet het, Koen en ik kenden financieel moeilijke tijden. En nog steeds moeten we hard werken om alles te betalen wat er ook buiten gaat. Dit zijn geen kleren. Ook geen schoenen of handtassen. Wel eerder kilos ossenvet of kilos verschillende snacks of eerder garagekosten... of noem-het-op.

Een dagje meer werken op La Cerisaie zou dus meer stabiliteit geven, zou je denken. 

Dat is het nu net niet. Het geeft onstabiliteit in ons familiesysteem en in mijn denken, voelen en zelfs in mijn fysieke lichaam. Zelden heb ik migraine. Maar sinds mijn baas me extra werktijd gaf, heb ik dat al meermaals gehad. Mijn slaapritme is weer om zeep. Mijn stresspunt op mijn rug vraagt aandacht. En bovendien heeft Zonne haar zenuwtrekje weer opnieuw uit de kast gehaald... Zijn het signalen waarnaar ik moet luisteren? Natuurlijk!

Dus moet ik mijn werk op La Cerisaie op zijn minste terugschroeven naar het oude regime. Enkel krijg ik daarmee mijn werk niet rond en ben ik verplicht om thuis vrijwillig de rest af te maken. Eindeloos geruis in mijn hoofd. 

Al is het uiteindelijk mijn hart die het sterkst spreekt. Mijn hart bevestigt dat er een einde komt aan mijn huidig werk als ergotherapeute. Ik zit ergens in een afrond-fase. Zoals ik al in mijn vorig blogje schreef. Voor alles is een tijd. Een tijd om te verkennen en te ervaren. En een tijd om afscheid te nemen. 

Vroegere generaties werkten heel hun leven in eenzelfde bedrijf. Mijn generatie niet meer. En het leven hier in Frankrijk leert me bovendien andere accenten leggen. Meer terug naar de basis gaan. Eenvoudiger leven. De seizoenen meer volgen. Sommige momenten betekent dat hard werken. Andere momenten is het wat minder. Maar zo is het in de natuur ook. Het vraagt dus opniew een dosis vertrouwen. Dat alles goed komt. Dat alles zijn tijd heeft. En dat je hart je de waarheid verteld. 

Ik deed al een gesprek met mijn directeur. Nu nog naar mijn grote chef. En dan zal de kosmos mede-bepalen wat er gaat gebeuren. Ik voel aan mijn kleine teen, dat de wind draait. Hopelijk gaat de zon dan ook nog wat meer schijnen... ik hou jullie alvast op de hoogte.

Veel liefs, Katrien