Aanslagen. Ze raken je altijd. Maar hoe schandalig het ook moge klinken, op de duur treedt er gewenning op. Een dag later doe je weer je ding, alsof er geen vuiltje aan de lucht is. Alsof je neus bloedt. Doe wel en zie niet om.
De aanslagen in Brussel waren voor mij van een andere orde. En zijn dat nog altijd.
Mijn moederland. Het land waar mijn wortels diep verankerd liggen.
Toen ik het nieuws dinsdagochtend-vroeg hoorde leek het alsof mijn wereld stilstond. Zelfs op duizend kilometer afstand voelde ik de impact.
De tranen kwamen spontaan. En bleven maar komen. Alsof er een sluis werd opengezet.
Zelfs nu, bijna een week later, terwijl ik dit neerschrijf, worden mijn ogen weer vochtig.
Zaventem. in mijn beleving hét vakantie-oord bij uitstek. Of je vertrok. Of je kwam blije gezichten ophalen. Voltooid verleden tijd vanaf heden.
Verdriet. Machteloosheid. Woede. Maar geen angst. Want angst is de slechtste raadgever.
Misschien is dit het signaal om met z’n allen echt te gaan leven alsof onze laatste uur is geslagen.
Vroeger sneuvelde je enkel aan het front. In de loopgraven. Nu kan het ook in de Carrefour. Of op de markt. Gelijk waar. Gelijk wanneer.
Enkel liefde kan de wereld redden. Heel veel liefde.
Bij deze. Heb lief.
Van uw correspondent ter plaatse.
A+
Geen opmerkingen:
Een reactie posten