Terwijl de halve aardbol nog ligt bij te komen van de gevulde kalkoen, de dolfijne-vinnetjes op een bedje van gemarineerde kolibrie-snaveltjes.... of voor mijn part van kamelenkloten-kebab, loop ik rond op de vredigste plaats van de planeet. De natuur.
Misschien is het vandaag wel de verjaardag van één of andere timmermans'zoon uit Nazareth. Misschien ook niet.
Maar draait Kerstmis niet vooral om vrede?
Vrede op aarde.
Sorry dat ik het even zeg. Maar wat een fucking holle uitdrukking is me dat.
De lente lijkt wel in de lucht te hangen en uit de grond te kruipen, de zon verdampt de laatste mistflarden.
Ik zaag en hak uren aan een stuk. Hout voor volgende winter.
Misschien hebben we binnenkort wel geen hout meer nodig voor de winter.
Tussen de sessies door alleen het geritsel van blaadjes. Gestreeld door de onzichtbare wind. Het gekabbel van het altijd-stromende beekje. Zelfs als ik er al lang niet meer zal zijn zal er nog steeds geritseld en gekabbeld worden. En gestreeld. Onverminderd.
De zon geeft alles een prachtige glans. En met uitzondering van een troep mieren...of is het een kudde...Een bende...een zwerm...die worstelend met hun kerstmaaltijd op de rug, voorbij komen gelopen, ligt alles er vredig bij.
De dagen worden alweer langer. Niet dat ik daar zelf een fluit van merk natuurlijk, maar alleen al het weten maakt me blij. Ik hou van het gezelschap van de zon.
Terwijl de houtkachel een aangename gloed verspreidt en ik geniet van een blauwe Chimay schrijf ik mijn laatste zinnen.
Kerst 2015. Veel vrede. Met. En in mezelf. Als we daar allemaal eens begonnen.
Van uw correspondent ter plaatse.
A+
Geen opmerkingen:
Een reactie posten