Zondagavond. Half acht.
Ik sla rechts af. Er valt een pak van mijn schouders. Nog vierhonderd meter. En dan ben ik er. Thuis. Gavaudun. Lot-et-Garonne.
Een slordige negen uur terug stond ik nog aan het station in Kortrijk, nu sta ik hier.
Er zijn twee dingen die me meteen opvallen als ik uitstap. De stilte. En de sterren.
Ik heb een turbulente week achter de rug.
Het onverwachte vertrek naar de heimat de week ervoor. Mama die aan de engelenpoort klopte.
Het overlijden. Familie terugvinden. Van toen nog kinderen en nu plots volwassen. Tien jaar voorbij in één oog-knippering. Veel emoties. Veel goede voornemens. Veel administratie.
De begrafenis. Nog meer familie. Nog meer innerlijke turbulentie. De draad weer willen oppakken. Waar hij vijfentwintig jaar geleden ten gronde viel.
Het plotse besef. Niet eeuwig. Maar tijdelijk. Nog zoveel willen doen.
Het halve leven van moeke, verzameld. In een auto-koffer. Puzzels en kleurboeken voor Zonne. Literatuur voor mij. Foto-albums. Papa's trouwring.
'S avonds het met open mond herontdekken van Kortrijk.
Slechte nachten. Veel vragen. Weinig antwoorden. Verrassingen.
Ik ben pas een halfuur thuis. Wordt er een nasi-schotel thuisbezorgd. Met een Blauwe Chimay erbij. Mijn favoriet. Door mijn Nederlandse buren.
Nog eens een uur erna wordt ik door mijn Schotse buren uitgenodigd voor een gezellige avond. Nog diezelfde avond belt onze Duitse vriendin Judith om te weten of ik er zal zijn op kerstavond.
Gavaudun is geen boerengat. Gavaudun is een wereldstad. Net als Kortrijk.
Maandagochtend. Halfnegen. Een stralende zon komt boven de horizon piepen en kleurt de hemel roze-blauw. Le lundi au soleil. Het ga je goed Moe.
Van uw correspondent ter plaatse.
A+
Geen opmerkingen:
Een reactie posten