Fysiek ver van elkaar en toch voelbaar dicht. Dat geldt voor mij. Stilletjes hoop ik dat dat gevoel ook geldt voor mijn Liefje.
Al besef ik goed genoeg dat hij heel wat andere zaken aan zijn hoofd heeft, dan mij lief te hebben.
Soms moet er ziekte of een sterfgeval zijn in het leven, om familieleden terug te hergroeperen.
Al mag ik dit zeker niet zwart-wit stellen want nooit kent iemand de volledige rugzak van de andere. Ook al is dat je ventje. Of je lievelingsvriendin. Of je broer of zus.
Aanstaande zaterdag vindt de begrafenis van Koen’s moeder plaats. En diezelfde zaterdag zal voor mij de eerste keer zijn dat ik zijn familie zie.
Ondertussen lijkt het al bijna helemaal normaal dat ik zijn ‘vorige leven’ niet ken. Niet dat hij hier niets over vertelde. Hij heeft me waarschijnlijk wel de grote lijnen blootgelegd. Ook omdat ik nieuwsgierig was, en hem beetje bij beetje uitvroeg.
Neen, voor mijn liefste ventje was de dag van onze ontmoeting, gewoon het begin van een nieuw leven. En waar het voor mijn vast en zeker ook een nieuwe start was, was dat voor Koen nog heftiger.
In minder dan tien dagen na onze ontmoeting stond hij daar, met twee koffers in zijn handen. Dit moetst de inhoud zijn van zijn dierbare spullen.
Verder geen contacten meer met zijn verleden. Geen huis of thuis.
Vanuit dit gegeven bouwden we samen ons leven op. Eerst in Kalfort. Daarna werd het tijdelijk La Palmyre om dan verder te gaan in Turnhout. En om de pit erin te houden gingen we door naar Zuid Frankrijk. Waarom niet? Met een baby van negen maanden op onze arm.
Sinds dit jaar duikt er familie op.
En in september werd de stilte doorbroken.
Koen ging samen met Zonne bij zijn moeder op bezoek. Op hetzelfde moment dat er kosmisch een sterke stroming was en een nieuwe maan een de hemel stond. Ikzelf beleefde in Gavaudun een krachtige avond onder vrouwen.
Het leek dat we toen beiden stempels hadden gezet voor de toekomst. Een krachtige en creatieve toekomst met mogelijkheden. Positiever. Dingen samen doen en organiseren. De sterke punten van mensen bundelen en projecten starten...
Het lijkt slechts een deel van het geheel.
Zaterdag ontmoet ik alvast zijn familie. Laten we daar mee beginnen. Ik ben nieuwsgierig, maar dat had ik jullie al verteld, zeker?
Veel liefs en dikke zoen. Belgie roept me. Katrien xx
Geen opmerkingen:
Een reactie posten