zaterdag 16 januari 2016

BLOEMEN ONDERWEG


Een piepklein koekje. Met een ietsiepietsie klein groen kleurtje. Een derde ervan. Dank je wel, dit is voor mij genoeg. Bij meer lig ik strijk op de bank of zou ik de wereld om me heen zien draaien. Daar heeft geen mens iets aan.
Neen, dat ietsiepietsie klein hoekje van dat koekje is voldoende. 
Het kan me helpen om me te ontspannen. Om die hoge lat even naast me neer te leggen. Om mijn hoofd los te laten en dieper te voelen. En bij gevolg meer zintuiglijk aanwezig te kunnen zijn.
Ik word er veertig, dit jaar. En eingelijk zou ik graag een dertiger blijven. 
“In de fleur van het leven zijn”, zeggen ze voor deze leeftijd.
Tijdens mijn tram-drie-rit heb ik die bloemetjes wel zien passeren. Dat was dan waarschijnlijk een moment toen ik alleenstaande was, beetje carriere maakte en bij Frisse Folk danstte. En daarmee leuke en late dansavondjes kende. En natuurlijk ook 19/09/2009, hét weekend van mijn leven. Een aleph- moment waarin alle krachten zich bundelden om mij en mijn allerliefste ventje samen te brengen.
De andere bloemetjes op mijn rit, waren lente-en zomerbloemen. Die best schitterend waren. Enkel zag ik ze op tram-twee ook. Dus wat is dan het verschil? Zit het hem in die grote Zonne-bloem?
Mijn liefje meldde gisteren aan zijn zus dat zijn vrouwke in een dipje zit. En daarme kan hij gelijk hebben.
Ik ben zoekende. Terug naar mijn connectie. De rede waarom ik hier ben. De Grotere Liefde waarin ik van jongs af aan altijd heb geloofd. Die Universele kracht. Boeken over dit thema die me deden huilen en lieten in-voelen. Het geloof in Jezus Christus en zijn grootse liefde voor iedereen. 
Het weten dat er een liefdes-rede is waarom we hier zijn. 
Het geloof is voor mij steeds iets geweest dat me hielp om terug recht te staan. Om een doel te hebben. Ik vrees dat ik die connectie heb verwaterd. Ik vrees dat mijn hart teveel op het operatiekwartier heeft gelegen, de afgelopen vier jaar.
Misschien zou ik een feestje kunnen organiseren. Binnenkort rond de tiende februari. 
Omdat we dan vier jaar in Frankrijk zijn. En omdat ik me bijna vier jaar frans voel. 
Zo begin ik kinderliedjes mee te zingen, met wat geluk ook anderen Franse chansons. Ik weet dat President Hollande aan de macht is en dat Parijs de hoofdstad is van Frankrijk. Verder heb ik enkel vrienden. Ik ken al een klein boekje woordenschat en slaag erin om hiermee nog veel fouten te maken... voor een vierjarige misschien niet zo slecht?
Nu nog bijkomstig die connectie in mijn hart vinden. En mijn liefje uitnodigen om mij een massage te geven, op een avond dat ik dat ietsiepietsie klein stukje gebak heb gegeten.
Ik denk dat ik hiermee sleutels heb, om bijkomende bloemetjes te zien tegen de tijd dat ik een veertiger ben. ‘Loslaten’ is nog steeds een belangrijk werkwoord in het leven. Aanvullend met ‘geloven’.  En ‘verbinden’. 
Tja, dertiger of veertiger, ik zal deze woorden koesteren. Ik heb ze nodig. En ook al geloof ik in een Grote Liefde. De fysieke liefde van mijn ventje, is iets waarnaar ik nu hunker. Via mijn zintuiglijke prikkels terug een positieve verbinding met mijn eigen lijf krijgen. Dus liefje, wil je mij liefhebben? Wil je het me laten voelen? 
Ik dank je bij voorbaat, mijn schatje! 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten