donderdag 10 september 2015

SEVERINE



Severine is een opvoedster waarmee ik samen op La Cerisaie werk. Ze vervangt Isabelle, een al even toffe collega die koos voor een ander pad in haar leven. 
Beiden hebben ze iets gelijk. Beiden kunnen ze goed loslaten in het leven en hebben ze een open mind. 
Severine heeft nog een sur-plus; ze heeft een luisterend oor en veel empatie. Ze oordeelt niet. Ze spreekt niet te veel, niet te weinig maar juist genoeg.
Het waren dan ook die kwaliteiten die mij trokken, eind augustus.
Ik zond haar een smsje met daarin de vraag om samen ergens te gaan eten. Ik wou haar spreken. Over mijn gevoelens, mijn twijfels en over het werk.
Ik vond het best spannend. Praten over gevoelens met een collega. En dat in het Frans.
Ik vroeg ‘Hierboven’ toch alvast wat ondersteuning.
Op zijn minst wou ik haar naam juist zeggen. Want dat was op het einde van het schooljaar niet het geval. Ik schaam me er nog voor. Diep. Maar mijn mond fabriceerde enkel ‘Celine’ in plaats van ‘Severine”. Celine is, moet je weten, ook een collega van mij. Met evengoed kwaliteiten, doch andere.
Ik ga jullie geen verslag uitbrengen van wat er die avond aan een gezellig tafeltje in Monflanquin verteld werd.
Wel is mij een zinnetje van haar bijgebleven. In mijn oren blijven sidderen. 
“Je ne sais pas si la vie me offre encore une maison.”
Severine is een jaar ouder dan ik. Alleenstaande moeder van drie kinderen en dus, net zoals Koen & ik, huurder. En net zoals Koen en ik, iemand die nog niet moet denken aan een huis kopen. Zelfs niet een in stro, die uiteindelijk minder duur uitvallen.
Ik weet niet of jullie er soms bij stilstaan, hoeveel druk er op (jonge) gezinnen staat om een eigen stek te hebben. Liefst zo snel mogelijk afbetaald, ook. 
Het is natuurlijk een gedachte die we onszelf inprenten. Maar toch, er is ook een niet-te-onderschatten sociale druk. Er is een algemene angst om geen dak boven je hoofd te hebben. Of om op je oudere dag niet rond te komen. Een huur betalen, zou dan maar al te zot wezen?!
Ik weet voor mijzelf dat ik onder deze druk lijd. En ik werk er hard aan om deze gedachten los te laten. Het gaat mondjes-maat. Severine gaf me hierin een ‘boost”. 

Daarnaast kwam ik vorige week op een ochtend op ‘t werk aan. Ik was eigenlijk nog bezig om de dingen die de dag voordien op Montauriol waren gebeurd, te verteren. 
Ik zag Severine. En na het standaardzinnetje van “Comment ca va?”, antwoordde ik haar dat de vorige dag moeilijk en frustrerend was geweest. 
‘n Korte stilte van haar zijde. En zonder een keurend gezicht vroeg -of zei- ze mij dat het dan waarschijnlijk deugd deed om op La Cerisaie te zijn. 
Gevolgd door een simpel zinnetje dat het goed is om de positieve dingen te bewaren en de negatieve geen aandacht te geven.
PLOEF! Ik werd op de grond gezet. Simpel en helemaal waarheid. 

Ik zou deze paar zinnetjes van mijn gevoelige collega in mijn dagboek kunnen schrijven en het bewaren om mijzelf eraan te herinneren.
Of ik kan kiezen om het te delen met jou, met jullie. 
Ik opteer voor het laatste. 
Dank je wel dat je de tijd nam om dit blogje te lezen.
Geniet van de dag! 
Liefs, Katrien

1 opmerking: