Zeven september. Elf uur in de ochtend. Bergerac-AirPort. Met mijns jeans, wandelschoenen en Noorse trui lijk ik volledig misplaatst in het decor. Staalblauwe lucht en vijfentwintig graden. Rondom mij korte rokjes, teenslippers en zonnebrillen waarmee je een klein Kroatisch dorpje van schaduw kan voorzien.
Samen met mijn oogverblindende dochter staan we klaar om het vliegtuig richting het noorden te nemen.
Als bij een waterspuwer stromen de woorden uit Zonne haar mond. Onbewust voelt ze wellicht wat stress, het is tenslotte haar luchtdoop.
Rond halftwee landen we op Charleroi AirPort. De lucht kleurt vijftig tinten grijs. Het water valt met bakken uit de lucht. This must be Belgium.
De GPS vertelt ons dat Heist-aan-zee honderdtachtig kilometer verder naar het westen ligt.
Zeven wegenwerken verder ligt de Noordzee aan onze voeten.
Vanuit het raam van ons knusse appartement hebben we een adembenemend zicht op de schuimende zee. Boten varen continu op en aan, van of naar de haven van Zeebrugge. Meeuwen zo groot als visarenden doen zich te goed aan opengescheurde vuilniszakken.
Ingepakt als mummies gaan we op schelpenjacht. De gure wind rukt de kleren bijna van ons lijf.
En dromend van de Franse zon kruipen we om acht uur onder de wol. Dicht bij elkaar. Zonne doezelt snel weg. Tussen slapen en waken zijn haar laatste woorden 'Quand le zon va arriver? '.
Van uw correspondent ter plaatse
A+
Geen opmerkingen:
Een reactie posten