BOS-DAG

Gisteren was bos-dag. Van ‘s morgens vroeg tot een stuk in de namiddag vertoefde ik in de natuur. En het mooie was dat ik er me bijna niet moest voor verplaatsen. De tractor bracht me in nauwelijks enkele minuten diep in het woud. 

Eerder deze week had ik gezien dat een metershoge beuk naar beneden was gekomen. In zijn val sleepte hij nog drie onschuldige slachtoffers mee. Alle wegen van hieruit naar Rome waren geblokkeerd. Opruimen die handel dus.

De thermometer wees twintig graden. De hemel was blauw. En dat was goed. Want mijn ziel heeft blauw nodig.

Her en der in het woud zag ik sporen van wild. Uitwerpselen. Omgeploegde aarde veroorzaakt door everzwijnen. Platgetrapte struikjes door reetjes. Maar ook door herten. 

Een kippeneindje terug in de tijd zag ik iets wonderlijks.

Op mijn oranje tractor gezeten tufte ik over het landgoed voor het maaien van de grasvelden. De zon op mijn bolletje, geen wolkje aan het firmament.

Op slechts enkele meter voor mij kwam plots, vanuit het bos aan de linkerkant, een gigantisch edelhert gesprongen. In drie passen overbrugde hij zes meter grasveld, om met een sierlijke boog over een twee meter hoge muur van bramen te springen, en aan de rechterkant terug te verdwijnen. Met zijn vingers in de neus. Zoals wij als het ware over een, zeg maar zakdoekje zouden springen. In mijn beleving had hij de afmetingen van een klein busje. Ik was verbluft. Zoiets had ik nog nooit gezien. 

Gisteren was het edelhert niet van de partij. Hij is naar alle waarschijnlijkheid niet zo tukkie-tukkie op het geluid van kettingzagen.

Maar tussen de zaagsessies door viel mij vooral de verpletterende stilte op. Enkel een kabbelend beekje, wat geritsel links en rechts en vogelgeroep. Ik kon me bijna verplaatsen in hoe de eerste mens zich moet hebben gevoeld.

Moe maar met opgeladen batterijen kroop ik gisterenavond dan ook in mijn bed. Dromend van een stillere wereld.

Van uw correspondent ter plaatse.

A+