De televisie staat aan. Zonne ligt net in bed en als het even kan komt ze er graag nog een keertje uit. Met een heel zacht stemmetje, vraagt ze dan haar laatste dingetje om gerustgesteld te zijn. Ze kan nog vlug een glimp nemen van de volwassen- programma’s die dat kijkkastje voortbrengt.
De dagen korten. Vliegensvlug. En dus nemen de donkere momenten toe.
Het leven lijkt me kleiner de laatste tijd. Ik lijk minder interessante dingen te kunnen vertellen... Is het mijn omgeving, het platteland? Of is het mijn levensfase? Is het de periode waarin we moeder of vader zijn en waarin we onze tijd spenderen met blokken bouwen, samen tekenen, zingen of dansen? Of gezellig naar de DVD van Nils Holgerson kijken?
Dit laatste roept veel sentiment op. In een flits word ik naar de Rerum Novarumlaan teruggestuurd, alsof ik in een teletijdsmachine ben gestapt. Gezellig met mijn zusje naar die kabouter met zijn cavia kijken. De zware kachel die brandt en die een heerlijke warmte geeft. Vader hangt ergens uit, ik weet niet waar, moeder rookt misschien een sigaret in de keuken, onder de dampkap of sopt haar bord proper met een stukje brood.
Ik vond Nils een guitig jongetje met een heerlijke lach. Ik voelde een zwak voor hem misschien omdat hij zo moedig was en zich zo een voelde met de natuur.
Die natuur vind ik hier in overvloed. Diezelfde groene plekken die rust brengen.
Terwijl ik meer los wil komen van Montauriol. Gewoon omdat ik weet dat het niet goed is om je te hard te binden aan iets zoals dit. Voelt deze plek zo helend. En het werk hier is voor mij top. Op dit moment van mijn leven. Met planten, struiken en bomen bezig zijn is zen-werk. Het doet me goed. Ik adem zuurstof in en uit.
Het probleem echter is dat ik ‘s avonds aan de tafel niets te zeggen heb.
Jaren had ik vrienden die me zeiden dat ik zoveel boeiends te vertellen had. Ook met Koen stond die kwebbel niet stil.
Niet dat we de dingen niet meer delen. Misschien gaat het eenvoudig over een herverdeling van de aandacht doordat er ook een meisje is. Of vallen we toch in een soort routine. Of kennen we elkaar al zeer goed.
Misschien hoeft dit alles ook niet als een probleem benoemd te worden.
Rond mijn pubertijd had ik vele hoogtes en laagtes. Veel onstabiliteit, maar je went daar aan. Het lijkt dat het leven zo moet zijn.
Jaren later ervaarde ik minder golfbewegingen en het leek dat alles vlak werd. Maar in feite was het gewoon een stevigere basis. Ik liet me minder omvergooien door dagelijkse dingen en stond steviger op de grond.
In welke levensfase zit ik nu? Het feit dat mijn leven verkleind lijkt, geeft me wel een basis van thuiskomen op een plekje. Iets dat ik vroeger minder kende. Soms vind ik het echter ook akelig.
Ik wil nog dingen bereiken in mijn leven. De beelden voor de toekomst zijn me nu onbekend. Ik zie niet goed waar ik heen wil of wat mijn volgende doel is. Het is vast en zeker niet in de zetel zitten om naar dat bakje te kijken. Soms wel om mijn frans te onderhouden of uit te breiden. Maar het kan toch niet mijn enige doel zijn.
Naast Ratu Bagus, wil ik nog andere spirituele uitdagingen in mijn leven. Of een hand die me de weg wijst naar meer liefde en voeling met met mijn medemensen.
Heel waarschijnlijk begint alles bij mezelf. Ontspanning en nog meer van het ‘niets’ is misschien nodig om te evolueren.
Welke weg is er voor mij uitgestippeld. Het lijkt of ik nieuwsgierig wordt naar een volgend pad. Zit ik al in mijn midlife-crisis?
Grandes bisous van Katrien
Geen opmerkingen:
Een reactie posten