dinsdag 24 juni 2014

ELLE EST UN PEU TIMIDE


Eenentwintig juni is in Frankrijk “Fete de la musique”. Allen die dan in het land zijn, kunnen genieten van muziekbandjes op de gekste plaatsen. Ook op het platteland, trouwens.
Zo gingen we voorbije zaterdag naar Monpazier. Met een volgeladen auto. De voorste zetels gevuld door mij en Koen. De achterzetel gevuld met twee kinderstoelen en op de 15 centimerers daartussen, zat Pauline. Gezellig, echt als sardientjes in een doosje. 
Het voorraam van de Skoda voorzien van een grote scheur die mijn zicht eigenlijk best beperkt. En bovendien is mijn bakje tamelijk vuil vanbinnen. Maar dat hoort ook bij het Franse leven. Verder niets verkeerd mee. Het wagentje bolt terug zoals vroeger, niettegenstaande ik de 200.000 km heb overschreden. Met wat luide muziek erbij, vonden we het allen heel geestig. 
Eenmaal in Monpazier, stond Zonne al te springen bij de eerste noten van de gitarist. Heel waarschijnlijk herkende ze iets van opa. Ze bleef vol passie in de buurt van de rock-groep. Soms rondhollend. Soms rustig zittend. Soms met een grote lange tong uit haar mond, waarmee ze uitdagend de jongetjes benaderde. En soms gierend van het lachen met haar kameraadje Lois. 
Stomverbaasd keek een klasgenootje naar haar. Zo had ze Zonne nog nooit gezien. Zachtjes doorbrak ik haar intrigerende blik en ik vroeg haar of ze Zonne ook zo kende. Het kleine meisje antwoordde stilletjes: “A l’ecole, elle est un peu timide.”
Nadien vond ik het speciaal om op te merken dat we als ouders vele dingen onbewust doorgeven. Verlegenheid is nu eenmaal iets waar zowel Koen als ik in onze kindertijd veel last van hadden. En op regelmatige momenten voelen we dat dat nog steeds een struikelblok is. 
Zo heb ik een vrouwen-weekend georganiseerd. Het concept broedt al een half jaar. Maar een datum vinden bleek minder evident te zijn. Uiteindelijk vonden we twee dagen en op de valreep haak er een van de drie vrouwen af. 
Nu zijn we nog met twee, voor diegenen die goed kunnen tellen. 
Ik vind dit beanstigend. Het lijkt me zo dicht. Zo intens. En dan nog in het Frans.
Bon, ik moet het  loslaten. Ik wil ervan genieten. Ik wil in mijn kracht durven staan. 
Ik heb een idee voor tijdens deze twee dagen. Een soort ritueel met kristallen. Ik wil het helemaal voelend kunnen doen. Zonder die stomme gedachten, die me wijsmaken dat ik dat niet kan.  
De intentie is er alvast. De flexibiliteit ook want ik aanvaard dat we slechts met twee zijn. Mijn buik zegt dat dit geen laatste vrouwenweekend wordt. En tevens vertelt die mij dat we een basis gaan leggen om hiermee in de toekomst verder aan de slag te gaan. Ik wil er alvast een positief licht op laten schijnen. Donderdag en vrijdag worden topdagen.
Hopelijk schijnt het licht tot bij jullie door.
Veel liefs, Katrien


1 opmerking:

  1. Weer een mooi, leuk verslag ! Kinderen, je denkt dat hen kent maar de waarheid is dat kinderen steeds verrassen en blijven verrassen. Zij zijn gewoon niet te peilen wat wij volwassenen dikwijls wel denken te kunnen doen. :-) Wat Skoda betreft, de kwaliteiten zijn hier dan weer bewezen. :-)

    BeantwoordenVerwijderen