VOUS ETES BELLE

Dinsdagochtend mocht ik Zonnetje-Lief naar nounou brengen. Vanaf het balkon wordt ze reeds vrolijk ontvangen. Wat ben ik tevreden; met Zonne, met nounou, met mezelf dat ik even tijd krijg.

Sommigen onder jullie begrijpen dit misschien niet. Wij die de laatste maanden materiële ongemakken trotseren. En wij die onze uitgaven niet minderen waar we met het nounou-gegeven toch een budget extra zouden kunnen uitsparen. Wel, ik ben niet verlegen om te zeggen dat het mij deugd doet om een dagje zonder mijn dochter te zijn. Op die manier kan ik doorwerken aan lopende zaken. En eens genieten om in rust en stilte mijn koffie te verorberen. Zonder dat er één aan mijn benen hangt of wil proeven...

Sommigen zijn reeds op de hoogte. Anderen niet. Eigenlijk zou ik een vervolg kunnen schrijven van “Home alone”. Toch is dat niet mijn intentie. Wat ik besef is dat ik door Koen zijn afwezigheid, word uitgenodigd om helemaal in mijn kracht te staan. De bijkomende drukte die reeds op me afkwam, geeft me een boost van zelfvertrouwen. Gisteren bijvoorbeeld. Ik zat bij de “vétérinair”. Een Frans woord maar in België zeker niet onbekend. Veel volk. Vooral veel honden en katten. Die van ons had kunnen ontsnappen in de auto maar verder had ik er geen last mee. Ik zat daar zo rustig op de trap met onze rosse poes te wachten op het openingsuur... als een oudere dame naar me toe stapt. Ze komt naast mij zitten. Ze heeft het syndroom van Down. Niets abnormaals. Ik voel dat ze op haar gemak is bij mij. Ze bewondert ons poesje en vervolgens ook mij... bij dat laatste blijft ze hangen. En naast het dialoog dat we voeren, kijkt ze dan weer even heel verwonderd en zegt meermaals: “Vous-êtes belle!”... 

Ze blijft aan mij kleven, tot de hele familie terug vertrekt want hunne ‘Emile’ was verzorgt door de dokter. Het voelde hartverwarmend.

Als ik dan zo even nadenk over mijn leven. En ik zou morgen om het hoekje stappen... dan durf ik zeggen dat ik een mooi leven heb gekend. Ik ben niet als een bange kijker aan de kant gaan staan om te zien hoe anderen hun leven leiden. Ik ben tot hiertoe meermaals gesprongen en heb meermaals gedurft. Ik heb altijd mijn best gedaan; op verschillende vlakken. Ik ben goed geweest voor mijn medemensen. OK, misschien was ik eens kort van stof... maar misschien was dat nodig. Bij somige mensen kan je voorzichtig dingen aanwenden. Anderen hebben het nodig om duidelijker te communiceren, ze willen anders niet horen. Ik heb echter nooit de intentie gekend om te kwetsen. Wel om vooruit te werken. En dus misschien inzichten te geven. 

Het was een schitterend kado, die mongoolse-vrouw. Ze doet me nadenken over mezelf en mijn leven. Ook zij was “belle” want haar puurheid en zuiverheid sierden haar. Terwijl haar familie bezorgd was dat ze me stoorde...

Veel liefs! A+

Katrien