Laten we helder spreken en gewoon zeggen dat ik een heerlijk weekend achter de rug had. In mijn beste Frans belde ik Rachida, een vrouw die ik leerde kennen in het Lycée. Ze vertelde me dat ze die dag een verjaardagsfeest voor haar 6-jarige zoon organiseerde. Bij de gemiddelde Fransman moet je een “rendez-vous” maken om binnen te komen. Bij Rachida geldt dat niet.
In België heb ik wel eens ondervonden dat het Marokkaanse ras wat opdringerig kan zijn. En als ik reisverhalen hoor van dat land, dan krijg ik hierover steeds bevestiging. Rachida en haar familie hebben Marokkaanse roots. Haar man is één en al zen en bovendien erg mooi. Haar zoontje is één en al levendig en heel lief voor onze kleinste. Heldere ogen en compassie lees ik op beiden hun gezicht. Rachida is vurig en open. Ze heeft haar hart op haar tong. Ook zij kende reeds vele moeilijk jaren in Frankrijk. En ook zij noemt zichzelf een vluchteling van haar geboorteland. Ze weet wat het is om zwarte sneeuw te kennen. De twee afgelopen dagen kreeg ik veel warmte en vriendschap van haar. Eerst was er het feestje voor Zacharia. Ook voor Zonne erg “plizant”... ze speelde met de andere kindjes in de tuin en nadien stonden we samen te dansen op Arabische muziek. Rachida was enthousiast te zien dat ook ik een tikkeltje Arabisch bloed in me heb. Dat ik de plaatselijke ritmes snel onder de knie had. Zonne hield het bij klappen in de handen, ronddraaien, op haar hoofd kloppen... en schaterlachen!
Die zaterdag was een uitnodiging voor zondag.
Opnieuw warmte en vriendschap. We aten met zijn vijfen uit een grote tagine: couscous met groenten en vlees. Met onze handen. Voor Zonne haar ware natuur. Voor mij een ware kunst. Het beruchte balletje maken en dan zachtjes in je mond werpen. Mijn beige broek kleurde rood en oranje en ik vroeg me stilletjes af of ik die nog proper zou krijgen. Voor Rachida alvast geen probleem. Zij roept me naar haar kamer, geeft me een -nieuwe- broek. Die nog past ook. En trekt er prettig gestoord het etiketje af... voila, probleem opgelost. En geen denken aan dat ik deze mag teruggeven. Opnieuw tijd voor dansen, relaxatie, foto’s... en als ik uiteindelijk ga vertrekken, zegt ze me nog snel: “Mocht je hulp nodig hebben, altijd welkom... zelfs als je geld nodig hebt, kom langs.” Haar familie is net aan de bouw van hun huis begonnen! Ze zullen zelf hun centjes hard nodig hebben! Toch zegt ze me dit... ik ben verbouwereerd. Vele mensen in de Westerse wereld zijn gesloten over hun portefeuille. Uit angst wordt er veel gepot. En daarbovenop veel gezeurd. Maar ik weet niet of u het beseft, beste lezer, het is crisis en die regel geldt voor iedereen. Soms moet er bijgevolg geseintuurd worden. Ik voel me heel dankbaar dat er ook in deze moeilijke tijden, mensen aan ons denken. Dank. Dank. Dank. Ook voor vandaag. Ik ben namelijk met een volle buggy groenten en fruit teruggekomen van onze Nederlandse buren. Zelfs in tijden van crisis durf ik geloven in overvloed. Hoe is het met u geloof gesteld, trouwens?
Veel liefs en dikke zoen, Katrien
Geen opmerkingen:
Een reactie posten