Uitgerekend vandaag, 3 jaar geleden, begon het verhaal van de twee K’s.
Uitgerekend vandaag, 2 jaar geleden, kwam het nieuws dat we zwanger waren.
Uitgerekend vandaag blikken we even terug naar de dag van het gedicht in ons ontmoetingsjaar.
Ingestuurd te Puurs. De jury besliste dat dit gedicht de eerst prijs kreeg.
De nacht is gevallen, muisstil en volle maan,
zo stil dat ik mijn poriën hoor open-en-dichtgaan...
Mijn hand begint plots te schrijven, voor wie kan dat zijn,
misschien voor mijn zus of voor mijn oudste konijn...
Mijn blik volgt het inktspoor die m’n pen achterlaat,
een spoor van letters, als één lange draad...
Maar mijn zus kan niet lezen en ik heb hier geen konijn,
deze letters moeten voor iemand anders zijn...
Ik sluit mijn ogen en zie plots het licht,
wanneer mijn engel iets fluistert over de dag van het gedicht...
Gedichtendag, denk ik, dat staat me wel aan,
maar waarover moet mijn gedicht dan wel gaan...
Het klimaat of voetbal, ‘k heb inspiratie voor tien,
maar slechts één springt eruit, haar naam is Katrien...
Mijn lief liefje, de vrouw van mijn leven,
ergens langs de Semois bleef ik aan haar kleven...
Als ik kijk in haar ogen zie ik liefde en vuur,
ze maakt me dankbaar en stil, elke dag, ieder uur...
Elke cel in mijn lichaam schreeuwt het uit van geluk,
omdat ik mijn leven mag delen met zo’n lekker stuk...
Sinds de dag dat haar aardse leven begon,
draaiden we met z’n allen 33 keer rond de zon...
Tussen haar eerste boertje en de dag van heden,
werd reeds acht keer voor olympisch goud gestreden...
Elke cel in ons lichaam werd reeds meermaals vervangen,
tussen vandaag en de eerste lach op haar wangen...
Bijna 500 keer betoverd door de volle maan,
tussen nu en het moment van haar eerste traan...
Duizend keren verscheen de zon elke morgen heel traag,
tussen haar eerste flesje en de dag van vandaag...
Niks van wat ons omringd is nog hoe’t ooit is geweest,
niks bleef onveranderd sinds haar geboortefeest...
Bij deze wou ik haar zeggen dank je wel voor de kracht,
en onthou, wat we zijn, is wat we ooit hebben gedacht...
Bewaar het kind in jezelf en vergeet nooit wat ik nu zeg,
volg niet het spoor van de kudde maar maak je eigen weg...
Mijn hand stopt met schrijven tijd om te gaan,
dank je wel voor de aandacht en ‘t is héél graag gedaan...
Koen Vandenberghe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten