HET NU-MOMENT

Lieve lezer. de zon schittert de laatste weken zo ontzettend hard aan het firmament, alsof ze te horen heeft gekregen dat ze aan haar laatste weken bezig is. Dat het de allerlaatste keer is dat het mag. 

Mag ik u trouwens lief noemen? Want misschien bent u helemaal niet lief. Bent u daarentegen een echt takkenwijf. Die de kindjes van haar buren terroriseert. Of bent u een echte klootzak. Die van twee walletjes eet. En iemand die van twee walletjes eet, eet er ook van drie. 

Wist u dat de gedachten die we de eerste twaalf minuten van de dag hebben, bepalen hoe die dag er verder zal uitzien? Dat heeft een Taïwanees onderzoeksteam onlangs bekend gemaakt. Dit betekent dat onze gemoedstoestand eigenlijk volledig afhankelijk is van pietluttige details. Details die bepalen of jouw dag al dan niet compleet in de soep draait, dan wel of het een standing-on-top-of-the-world-dag wordt. 

En als je die details nu eens minutieus zou beginnen te ontleden. Tot welke conclusies zou je dan komen? Tot onthutsende, tonder enige zwijfel. Alles is terug te brengen tot één punt. Tot één klein woord. NU. We zijn gewoon gewoon verleerd om in het NU te leven. We zitten met onze geest vast in het verleden. Maken ons zorgen over dingen die zijn geweest. Waar we geen kloten meer aan kunnen veranderen. Of we piekeren over zaken die in de toekomst eventueel nog moeten gebeuren. We maken constant veronderstellingen. En wanneer doen we dat? In de enige tijd die we hebben. Het NU-moment. Waardoor we die volledig vullen met nuteloos gepieker die een hond nog niet in zijn gat zou willen. Ik probeer hier niet voor Onze-Vader te spelen. Want ook ik pleit schuldig. Maar ik ben me er wel al van bewust. En bewustzijn is de eerste stap naar genezing. En het heeft allemaal te maken met dat prachtige cadeau die wij mensen als enige zoogdieren mochten ontvangen, de full-option-versie van het denken. Als we dat denken van ons zouden kunnen uitschakelen, zouden we meteen ook verlost zijn van onze slechte dagen. Neem nu bijvoorbeeld een vogel. Als die tegen een raam vliegt, heeft hij twee opties. Of hij is de kop in. Of hij vliegt gewoon verder. Denk je dat dat zijn dag zal bepalen? Dat hij ‘s avonds, wanneer hij thuiskomt, nog een potje zal zagen over wat hij wel niet is tegengekomen die dag? Ik dacht het niet. 

Over vogels gesproken. Enkele jaren geleden liep ik op een avond door Terneuzen. Bent u ooit al eens in Terneuzen geweest? Buiten enkele coffee-shops, valt er werkelijk geen fluit te beleven. Maar ik had er toch één van de meest magische momenten uit mijn leven. Het was valavond. Op het houten staketsel in de haven verzamelden honderden meeuwen. Op zoek naar een plaatsje voor de nacht. Hun gekrijs was oorverdovend. Maar toch prachtig. 

Geluiden zijn veelal vermoeiend. Het geluid van verkeer. Het geluid van bouwwerkzaamheden. Het geluid van een zagende vrouw. Maar het geluid van de natuur is altijd betoverend. Het was een prachtige dag geweest. De zon zakte langzaam in de Westerschelde. Centimeter voor centimeter verdween de oranje bol achter de horizon. En op het moment dat het laatste stukje zon in het water zakte, werd het in één klap muisstil. Alsof iemand het volume had dichtgedraaid. Magie in het kwadraat. Van het kubiek. Tot de macht achtentwintig. 

Is de rook om je hoofd al verdwenen?

Heeft onze buurman echt witte ooievaarsbenen?

En wonen hier echt zoveel Chilenen?

Bij leven en welzijn, tot een volgende aflevering van les deux fromages en France.

Van uw correspondent ter plaatse.

A+