Eigenlijk zijn de omstandigheden hier best vergelijkbaar met die in België. Met dat kleine verschil dat het hier 15 graden warmer is. En dat er twee zonnen schijnen. En dat we ‘s avonds in slaap worden gewiegd door de krekels. En ‘s morgens worden gewekt door honderden vogels. Bedenk ik mij. Terwijl ik mijn ogen sluit en de zonnestralen mijn huid strelen. Wat is het leven toch mooi.
Ongetwijfeld ken je zelf wel ergens dat gevoel. Je amuseert je te pletter op je eigen kleine planeetje. Terwijl je merkt dat iedereen jou aanstaart met een lege blik. Je voelt je de dwerg Giechel. Getrouwd met Sneeuwwitje. Ik weet niet of u wat thuis bent in de sprookjeswereld. Misschien past uw kennis over Sneeuwwitje en haar zeven dwergen wel op de achterkant van een postzegel. Maar dat is helemaal niet erg. Spreek jezelf geen schuldgevoel aan. Ongetwijfeld vinden we na héél lang zoeken ook wel een onderwerp waarover mijn kennis eerder beperkt is. Maar dan bedoel ik echt wel hééél lang.
Terwijl ik wat zit te genieten van un café aux lait, passeert op dat ogenblik een moeder met een huilend kind aan de arm. Meermaals roept zij dat het meisje moet stoppen. En ik bedenk mij nogmaals dat we, naast het vergiftigd geschenk dat we denken noemen, we ook wel als enige wezens kunnen huilen.
Tranen zijn iets vreemds. Voor elke gelegenheid hebben we er wel een paar in de klieren zitten. Tranen van verdriet. Tranen van angst. Tranen van vreugde. Tranen van pijn. Tranen van opluchting. Tranen van ajuinen. Tranen van liefde. Tranen van dankbaarheid. Tranen van woede. Tranen voor de tranen... soms blijven ze maar komen.
Vanuit het niets. De plaats waar alles vandaan komt.
Ik vind tranen wondermooi. Zelfs al komen ze uit de diepste grotten van zwartgalligheid. Tranen worden maar al te vaak stiefmoederlijk behandeld. Ze worden aanzien als teken van zwakte. Ik vind het integendeel een teken van durf. Kracht. Gevoeligheid. Eerlijkheid. Overgave. Een teken van ik-weet-het-even-niet-meer-en-open-mijn-hart-voor-jou. Het lijkt wel een titel voor de cover van de Flair. Door hun slechte naam worden tranen echter vaak verborgen gehouden voor anderen. Zelfs voor diegenen die je vaak het nauwst aan het hart liggen. Kinderen mogen hun ouders niet zien huilen. Een kind dat valt, moet flink zijn en stoppen met janken. Soms hoor je iemand wel eens zeggen: “ik kan niet meer huilen, ik heb al jaren niet meer gehuild”. De wangen blijven droog maar het stoere, sterke uiterlijk bezit een hart dat telkens weer een beetje sterft, bij iedere traan die zijn weg naar buiten niet vindt. Het wapent zich. Koelt af. Raakt verbitterd, gevoelloos, sterft.
In een Libanees tijdschrift las ik onlangs dat een mens gemiddeld duizend liter tranen bijeen plenst. Ik zit alvast op schema.
Duizend liter tranen, bevriezen in de kou...
Duizend liter tranen, enkel maar voor jou...
Duizend liter tranen, verdriet, geluk, berouw...
Duizend liter tranen, ik veeg ze aan mijn mouw...
Duizend liter tranen, zo mooi als ochtenddauw...
Duizend liter tranen, niet koud, niet heet, maar lauw...
Duizend liter tranen, omdat jij bent mijn vrouw...
Duizend liter tranen, omdat ik van je hou...
Bent u ook zo’n huilebalk?
Zie ik daar echt een torenvalk?
En voorzag u reeds de composthoop van extra kalk?
Ik vaag het even aan Zonne, hier in Saint-Meard-de-Drônne...En dan hoort u het wel, in een volgende aflevering van les deux fromages en France.
Van uw correspondent ter plaatse.
A+
Dag Koen, Katrien en Zonne,
BeantwoordenVerwijderenDe leefomgeving, wat meer zon, dat zal in vergelijking met Turnhout wel het grootste verschil zijn denk ik. De mentaliteit van uw nieuwe landgenoten en hun levenswijze zullen ook wel enigzins anders zijn. De levenskost is volgens mij vergelijkbaaar met die in Belgenland. Sommige dingen wat goedkoper, andere wat duurder of het omgekeerde. Kwestie levensduurte en in het algemeen genomen, zie ik geen levensgroot verschil tussen Frankrijk en België. Als ik fout zit, laat het mij weten ! :-) Werken, betalen, waar moet men dat niet. Waar je ook woont en leeft, een leven zonder uitdagingen , problemen bestaat er niet. Zoals ik al eerder zei, wij leven op deze aardkluit, gelukkig op een heel goede plek en dat geeft ons kwestie levenskwaliteit een grote voorsprong op die mensen die dat geluk niet hebben. Jammer, maar zo is het leven nu eenmaal ! Mijn bezoekje bij u daar in Saint Méard de Drone gaat iets zijn voor ergens in de helft van oktober. Het hangt af van mijn verblijf, vakantie in lazrA. :-) Zo beste vrienden, men roept mij ( Lieve de dame die hier alles proper houd ) voor een café aux lait ! :-) Groetjes en tot de volgende ! Nonkel Herman :-)