CHAUVINISME

Het is een vreemde gewaarwording. Als buitenlander te verblijven in een habitat die niet de jouwe is. Het is een dubbel gevoel. Enerzijds voel je je als een vis in het water. Elke stap die je met succes zet, voelt als een overwinning. Na drie keer naar Perigueux te zijn geweest, krijg je eindelijk belangrijke papieren geregeld. Zonder problemen vindt je een Nounou voor Zonne. Buren steken hun hand op. Of soms hun voet. Je rijdt rond met een Franse nummerplaat. Je krijgt de taal beter en beter onder de knie.

Maar vaak voel je je ook als een vis op het droge. En weet je plots hoe een pakweg Turk of een Senegalees zich moet voelen als hij in België aankomt. Ellendig is denk ik het juiste woord. Ver van huis. Totaal geen notie van de taal. De helft van de tijd pokkenweer. Drie vierde van de tijd ongezonde lucht. En in negentig procent van de gevallen het deksel op de neus bij een sollicitatiegesprek. Omdat ze nu éénmaal niet tot het blanke superieure ras behoren. 

Als Belg in Frankrijk heb je van bovengenoemde zaken gelukkig minder last. We spreken de taal. We hebben beter weer dan we ooit hebben gehad. We ademen constant gezonde lucht in onze longen. En wij behoren wel tot het uitverkoren volk. 

En toch. Men zegt vaak dat de Fransen chauvinistisch zijn. Dat is een eerder beschaafd woord om eigenlijk te zeggen dat ze iets of wat rasistisch zijn. Buitenlandse toeristen zijn hier meer dan welkom. Zij laten hier hun zuurverdiende euro’s achter. Maar de liefde is snel bekoeld als ze merken dat je hier iets langer dan veertien dagen wil blijven. Dan wordt je plots een soort van bedreiging. Dat wordt natuurlijk niet met zoveel woorden gecommuniceerd. Wel integendeel. Je wordt gewoon genegeerd. E-mails blijven onbeantwoord. Zelfs al soliciteer je dan op een vacature die al een maand openstaat en waarvoor je aan alle eisen voldoet. Veel Fransen geven er de voorkeur aan om de vacature niet in te vullen dan om ze aan een buitenlander te geven. 

Maar wat voor een rups het eind van de wereld is, is voor de vlinder slechts het begin. Wij hebben onze eigen filosofie. Die luidt dat je soms één stap achteruit moet zetten om er daarna weer twee vooruit te gaan. We worden creatiever in ons zoeken naar werk. Het is vooral ons ongeduld die ons soms de nek omwringt. Maar zoals een wijs man ooit zei: “Pech is slechts een obstakel op weg naar je doel”. 

Staat Zonne reeds met haar mond vol tanden?

Zijn hier echt geen Melocakes voorhanden?

En zullen de bossen straks weer ontbranden?

Dit alles, en hopelijk nog veel meer, in een naar alle waarschijnlijkheid nieuwe aflevering van les deux fromages en France.

Van uw correspondent ter plaatse.

A+