We wanen ons dezer dagen in Nederland. Hollande links, Hollande rechts, Hollande overal. Straks opent er hier nog een coffee-shop op het einde van de straat.
Heb je François trouwens gezien tijdens zijn overwinningsspeech? Met zijn uilemuiltje en zijn beste pinguinpakje aan. De rechterburen van onze linkerburen waren afgezakt naar Tulle, slechts een kippeneindje hier vandaan en thuishaven van Hollande.
Bent u trouwens ooit al in Tulle geweest? Er valt werkelijk geen fluit te beleven, het is duidelijk dat de Swa er vijf jaar als burgemeester de plak heeft gezwaaid. Alle plezier lijkt wel uit het stadje gezogen. Twee hoefsmids, één harnasbouwer en één restaurateur van oude volksspelen. En dan heb je het zowat gehad.
Hoe moet het nu verder met het land van melk en honing? Het is een vraag die niet uit de media is weg te branden en ook op straat zie je her en der bezorgde gezichten. Voor mij is het duidelijk. Buiten een paar accentverschuivingen blijft alles bij het oude. Zoals altijd. Zoals overal. Alles wordt in een nieuw kleedje gestoken. Een nieuwe verpakking. Maar de inhoud blijft nagenoeg ongewijzigd. Alhoewel François wel heel voorzichtig is geweest met beloftes maken. Hij heeft onder andere beloofd om meer de bus en trein te nemen. Dat lijkt me niet onoverkomelijk. Als je het met die beloftes tot president kan schoppen, is het land ver heen. Wellicht stel ik mijzelf binnen vijf jaar ook wel kandidaat. Ik kan misschien beloven om wat meer sandalen te dragen. Met witte sokken. Of wat meer wortelstoemp te eten. Daarmee zal ik wellicht ook hoog scoren.
Morgen is het op de kop af drie maand geleden dat we in Turnhout de deur achter ons dichttrokken. Naast alle voordelen die we hier in Frankrijk al mochten ervaren zijn er natuurlijk ook wel grote nadelen. Ik som ze even voor je op:
Hoe moet het nu verder met Nicolas?
Zit ik volgende week samen met François op de bus ?
En wordt mijn vrouwtje morgen zesendertig jaar?
Uit welingelichte bron vernam ik dat we dat zullen vernemen in een nieuwe aflevering van les deux fromages en France.
Van uw correspondent ter plaatse.
A+
Dag allemaal !
BeantwoordenVerwijderenJullie hebben de Fraanse politiek al vlug door :-) Het zal wel zo zijn nieuwe verpakking, zelfde inhoud. Uw nieuwe landgenoten gaan dat vlug door hebben. Het is een systeem dat mij heel bekend voorkomt. Veel beloven en niets geven doet zotten in vreugde leven is ook een uitspraak die goed bij verkiezingen past. Wat kleine Nicolas betreft, zijn waardigheid zal wel een deuk opgelopen hebben maar zijn bankrekening hoogst waarschijnlijk niet :-) Volgens mij ligt er voor Nicolas al lang een andere baan voor hem klaar misschien zelfs een baan die meer opbrengt dan de wedde van zijn president zijn :-) Ach ja Koen, als je in de Franse politiek gaat, heb je zeker mijn steun allee moreel toch want geld heb ik niet :-) Ach ja beste Koen en Katrien, ik zie en hoor op dat video-clipje dat Zonne al een aardig mondje Frans spreekt en dat allemaal op slechts drie maanden tijd, prachtig :-) Wat vliegt de tijd toch snel he :-) En Koen, heb je al een verjaardagsgeschenk voor Katrien of wordt dat eerder iets in na**** :-) Je hebt intussen al wel goed kunnen oefenen masseer technieken he vriend :-) Slaap lekker, daar in Saint Meard de Dronne :-) Ik ga nu hetzelfde doen :-) Groetjes van jullie prettig gestoorde vriend nonkel Herman in het nog steeds koude en natte België :-)
Dag Katrien, Koen en schattige Zonne,
BeantwoordenVerwijderenOcheere, ocharm… Ik kan hier een uitgebreide klagerige litanie neertypen, mij in allerlei bochten wringen om alle diverse en zeer uiteenlopende redenen - met sappige details indien gewenst - ter jullie beider oren laten komen van het waarom… het waarom van de-mens-die-geen-tijd-heeft en het naliet om het voorbije kwartaal een bericht te posten op jullie blogspot. Maar, het weze gezegd, enkel een grote mea culpa is hier op zijn plaats. Bij deze. De rest van de mij o-zo-kostbare-tijd spendeer ik liever aan het neerschrijven van kleine gebeurtenisjes in en rond ons huizeke Lier, dat jullie wellicht leuker leesvoer vinden dan een klaagzang.
Zo is voorbije Pasen er eentje om niet te vergeten. Enkele weken voor hét grote feest duikt de drie-en-een-halfjarige Warre moedig het kippenhok in na het net geroepen kot-kodei, om aldaar het nog warme minigebroed als een trofee voor zich uit houdend weer naar buiten te stuiven. Tot grote verontwaardiging van de pluimige mama die haar potentiële erfgenamen richting mensenhuis ziet verdwijnen. Eens het kakelige geroep verstomd – de deur goed toe – wordt er binnen geprikt en geblazen. Het vloeibare deel de pan in en opgesmuld. Het andere deel beplakt en versierd. En mama maar zwoegen om het o-zo-nodige-draadje zonder brokken op z’n plaats te krijgen *gelukt* . Een palmpasenstok waardig. Fier wordt menig bezoeker – uiteraard zonder schroom zoals een driejarige betaamd - er op gewezen om “toch zeker eens te kijken naar die mooie paasversiering”. Wellicht in gedachten het hele proces van kip tot plakboel opnieuw belevend. Ocheere ocharm het manneke dat hij op Paasmaandag – gelukkig net nà het grote paaseierenrapenfeest - niet meer van al dat fraais kon genieten. Een virusje joeg hem het ziekenhuisbed in. Gelukkig maar voor twee dagen door de goede zorgen. En een stevige reserve. Eens goed hersteld en na menig aandringen van mama, zijn de Paastakken een maand na datum richting compost gegaan. De versierde eitjes veilig weggeborgen, maar niet nadat eerst óók het doosje een versierbeurt moest ondergaan. Een schatkist waardig. Ze staat heden ten dage nog te pronken in de kast.
Ondertussen kijken de ouders verwonderd naar hoe dat tandeloze mondje van achtmaander Vital met veel gesmikkel en gesmak een hele boterham achter de – al even ontbrekende – kiezen steekt. Welja, er is wel wat terug te vinden in stoel, onder tafel en bij nader kijken ook tussen menig huidplooitje, maar toch… Merendeel van Vlaanders voedselhoofdbestanddeel is nergens meer te bespeuren. Tot grootse vreugde van het mannetje kwamen er als bij wijze van aprilgrap twee minuscule streepjes piepen. Mama wist het als eerste : een smakkende hapkus eindigde ietwat pijnlijk.
BeantwoordenVerwijderenNiet alleen de knaapjes groeien, ook natuur ontwaakt weer. Schoon schoon is het toch als je eigen bloedjes tijdens hun dagelijkse tuininspectie met veel oh’s en ah’s het blinkend blaadje dat kersvers uit de knop is gesprongen met al even schitterende oogjes staan aan te zien. Hypnothiserend bijna. Je ziét gewoon het blaadje z’n best doen om in aanschijn van die begerige oogjes zich nog wat verder uit te rekken en een vers rimpeltje glad te strijken. Volmaakt tevreden wandelt het mensenkind naar zijn volgend project : de slak die tegen de wand van de serre plakt.
Of dit nog : een groen wormpje – big brother waardig – ùren beloeren om beloond te worden voor de gedane moeite : “Rupje eef kaka gedaan op de tafel in de tuin!” Dat verhaal ging nog wéken mee en werd te pas en te onpas opgedist. Telkens gevolgd door een bùlderende lach. Wat had Freud ook alweer te vertellen over de anale fase bij driejarigen?
Ondertussen wordt er samen geploeterd en gespit in de moestuin in wording. De kippen zien hun kans schoon en nemen hun weerwraak voor het ontfrutselen van hun hoogste goed. Uit het zicht van de baasjes worden, buiten de omhoog gekropen regenwormen, ook de gezaaide zonnebloempitten zorgvuldig één voor één weer uitgespit. Oh nee! Maar de grond is nu wel plantklaar én bemest, hà. De zonnebloemen maar ook broccoli, courgette, sla en ander groensel die veilig in de serre zijn kunnen opschieten, kunnen eindelijk de volle grond in. Nu hopen dat de ijsheiligen hun naam waardig zijn. En het gedane werk van huize Lier niet enkel bloed zweet tranen en mooie verhalen heeft gekost.
Tot hier de belangrijkheid der kleine dingen. Binnenkort de finale van de Elisabeth-wedstrijd voor viool. Wat grootser, voor sommige van levensbelang, maar voor ons gewoon geweldig schoon.
Dikke kussen en een geweldig 36ste levensjaar Katrien! Bedankt voor het kaartje, het kwam op exact de 26ste de bus ingerold. XXxx Harald, Mieke, Warre en Vital