wij zijn geen grote televisiekijkers. dat kan ook moeilijk. onze tv staat namelijk in de bergingsruimte onder de trap, netjes tussen de winterbanden en de kettingzaag. ik zou liegen als ik zeg dat ik er nooit eens een blik op werp als ik daar toevallig moet zijn.
we hebben op ons dak nochtans een schotelantenne staan die zo groot is dat we er ongetwijfeld zelfs buitenaardse zenders kunnen mee ontvangen.
vroeger, in de tijd dat je nog uit je luie zetel moest komen om de televisie van zender te veranderen of te telefoneren keek ik wel eens naar soaps, ik was vooral verslingerd aan home and away. maar op een bepaald moment ben ik daar ook mee gestopt, ik had eens drie afleveringen gemist en er waren meteen negen doden gevallen en pippa had plots een ander gezicht.
in de tijd dat de bomen nog tegen elkaar praatten was ik wel verslingerd aan series. the a-team bijvoorbeeld vond ik geweldig. met face, murdock en hannibal , die altijd weer voor dé oplossing zorgde om uit een netelige situatie weg te raken en een happy-end aan de aflevering te breien. met twee elastiekjes en een halve komkommer kon die man mirakels doen. honderden afleveringen heb ik er van bekeken en telkens weer had ik het gevoel van “deze keer zal het hen niet lukken”.
en dan had je natuurlijk ook nog die omhooggevallen zwarte tuinkabouter op epo wiens naam mij ontglipt. ik zou het natuurlijk kunnen opzoeken op internet maar als jullie zo geïnteresseerd zijn in zijn naam stel ik voor dat je het maar zelf doet, ik heb wel andere dingen aan mijn hoofd. en dan had hij ook nog eens de complete goudvoorraad van een klein latijns-amerikaans land rond zichzelf gedrapeerd. onvoorstelbaar eigenlijk dat het toen leek alsof alles zo snel ging in die serie en de levensgevaarlijke situaties elkaar in een hels tempo opvolgden. hebt u onlangs toevallig nog eens een heruitzending gezien ? het lijkt wel een aflevering van “wij heren van zichem” of “bassie en adriaan”.maar dan in slow-motion.
over goud gesproken, ik was niet meer dan hoogst verbaasd toen ik onlangs las, in een zweeds hoog-technologisch-wetenschappelijk tijdschrift waarop ik ben geabonneerd , dat , wanneer je de complete goudvoorraad die op aarde aanwezig is zou omsmelten, die niet meer ruimte zou innemen dan twee volle zwembaden.
ook merlina vond ik toppie-toppie, wat die oude professor allemaal kon met zijn parafix en parabool-antenne was zijn tijd ver vooruit. dat was de vlaamse star-trek avant-la-lettre. en die blonde die er in meedeed was toch een beetje mijn eerste televisie-lief.
politieseries konden er ook altijd in met miami vice als de absolute nummer één.het enige wat me een beetje stoort aan die series en aan de politie in het algemeen is het feit dat verdachten altijd een jas over hun hoofd worden getrokken. “is dat echt nodig” vraag ik me dan af. voor hetzelfde geld is die man onschuldig. maar zelfs moeder theresa zou er met een jas over het hoofd nog schuldig uitzien.
enkele jaren geleden nam ik de nachttrein van Faro in Portugal naar Parijs. bent u ooit al eens in faro geweest ? prachtige stad en de laatste halte VOOR afrika.
ik werd in eenzelfde slaapcoupé gestoken met een Zwitserse vrouw tussen de veertig en vijfenveertig. zo’n type vrouw die twee hobby’s heeft. winkelen en plastische chirurgie. maar haar dokter had de laatste keer wellicht iets teveel huid weg genomen want ze liep constant te grijnzen als een begrafenisondernemer die net te horen heeft gekregen dat de pest is uitgebroken.
Lig ik een kwartiertje onder de wol, roept ze: “Mijnheer, het is hier nogal koud... zou u het erg vinden om het raampje dicht te doen?”. Gentleman als ik ben, stap ik uit bed en schuif het raampje dicht. Nog geen halfuur later roept ze: “Mijnheer, het is hier wat bedompt, zou je het raampje terug willen openzetten?”. Ik ruk mijzelf uit mijn eerste slaap, stap uit mijn bed en zet het raampje terug open. Ze bedankt me uitvoerig terwijl ik terug mijn bed opzoek. Nog geen uur later -intussen vertoef ik al ruimschoots aan de overkant- roept ze: “Mijnheer, ik heb het toch wat koud. In de eerste lade van het kastje heb ik daar een deken zien liggen, zou u het erg vinden om me dat te geven?”. “ Luister, mevrouw”, zeg ik, “We kunnen het natuurlijk ook anders oplossen. We kunnen net doen of we een getrouwd koppel zijn.” “Oh, mijnheer!”, zegt ze, “Zou u dat willen doen, dat zou ik ook leuk vinden!”. “Goed”, zeg ik, “ Hou dan nu je wafel, stap uit bed, neem zelf dat deken en blijf vooral je muiltje houden voor de rest van de nacht!”. Een mens komt wat tegen als hij reist.
klopt het dat het vandaag de 104-de dag van het jaar is ?
hebt u al gehoord van de zeven de zeven, hebt u al gehoord van de zevensprong ?
en is deze blog werkelijk zo populair in rusthuizen ?
we denken er met z’n allen eens diep over na, en horen het wellicht in een nieuwe aflevering van les deux fromages en france. van uw correspondent ter plaatse.
a+
Geen opmerkingen:
Een reactie posten