ADAMSKI & TEVA

over het scheppingsverhaal doen héél wat verschillende versies de ronde. volgens mij is het ongeveer zo verlopen.

Ooit leefden wij, mannen, op een planeet ,Mars genoemd.en wij leefden daar héél erg op ons gemak,laat dat duidelijk zijn. Vanop onze planeet hadden wij, elke avond opnieuw, een prachtig zicht op een verre blauwe blauw, die door onze voorvaders de naam Aarde had meegekregen. 

Waar wij, mannen, geen flauw benul van hadden, was , dat aan de andere kant van die blauwe planeet, nog een  bol mooi zijn rondjes draaide rond de zon, Venus genaamd. 

Op die planeet leefden, wat we nu noemen, de vrouwen. Op beiden planeten kabbelde het leven als een bergriviertje, in alle rust. Geen conflicten, spanningen, lastige schoonmoeders, alles één en al slakkengangetje. 

Maar God verveelde zich te pletter. Hij was het gekabbel moe.Hij wilde eerder gekibbel. Hij verlangde naar een woeste wilde stroom, hoog opspattende golven, donder en bliksem. En na lang overleg en dagenlange geheime bijeenkomsten, kwam hij op de proppen met twee unieke wedstrijden. Met op elke planeet slechts één winnaar. Maar met een hoofdprijs om U tegen te zeggen. Een city-trip naar die prachtige blauwe planeet, all-inclusive. 

Hoeft het nog gezegd dat er op Mars massaal getraind werd voor de vijftig meter dwaas kijken? Terwijl op Venus elke vrouw aan de slag ging om toch maar als winnares van de honderd meter stilliggen te worden uitgeroepen. 

Op de dag dat zowel dag en nacht niet korter werden, een dag die later per abuis werd gestolen als geboortedag voor een timmermanszoon uit Nazareth, werden de wedstrijden gehouden. De beiden planeten waren in feest als nooit voorheen. Na een  lange en spannende veldslag, kwamen er uiteindelijk twee winnaars uit de bus. Op Venus ging het om, laten we haar voor het gemak Teva noemen, een meisje van simpele komaf. Venus was één groot feestorgasme die avond en Teva was de koningin. 

Ook op over-buurplaneet Mars was het feestgewoel in alle hevigheid losgebarsten om de winnaar te vieren die, laten we het ook hier eenvoudig  houden, Adamski heette. Man,wat kon die jongen dwaaskijken als de beste,hij kon als het ware met zijn linkeroog zijn rechterbroekzak uitkuisen. In die tijd had hij daar echter helemaal niks aan omdat broeken nog helemaal niet in de mode waren,nu zou die man met zijn capaciteiten fortuinen verdienen.

 De trip naar de Aarde werd vastgelegd op de eerste zondag volgend op de eerste volle maan na de voorjaarsequinox, nu beter gekend als Pasen...

Zowel bij Adamski als bij Teva gingen er slapeloze nachten aan vooraf, constant werden ze op hun overwinning aangesproken en de daaraan gekoppelde city-trip. Iedere avond keken ze, elk aan hun kant, naar de opkomende Aarde, mijmerend over wat was en zou zijn. 

En toen was de langverwachte dag eindelijk aangebroken. Elk op hun beurt werden zij door God persoonlijk afgehaald en afgezet op die verre blauwe bol. Beiden hadden kosten noch moeite gespaard en stonden er op hun paasbest bij met beiden een gloednieuw vijgenblad. Mars en Venus waren uitgelopen om hun helden uit te zwaaien en natuurlijk ook om een glimp op te vangen van God zelf. Daar had je zelfs toen niet elke dag de kans voor! Adamski werd als eerste gedropt op aarde en wat hij zag benam hem de adem. Hij sprong van Gods wolk alsof zijn stoel in brand stond. Ook tEva was volledig van haar melk toen ze op aarde aankwam, avontuur was haar tot op dat moment vreemd. Bij avontuur dacht ze hoogstens aan de schimmel van tussen haar tenen pulken,want daar had ze toch verdomd veel last van , of aan bloemblaadjes tellen. Maar God had niet alles verteld, de kleine gluiperd. In plaats van hen te vergezellen, muisde hij er stilletjes vanonder met één of ander flauw excuus van een zieke moeder. Voor hij er echter vandoor ging spelde hij hen nog eens goed de levieten van wat wel of niet kon op Aarde. “Dit zijn de regels” zei hij tot slot op een ietwat dreigende toon, “En als ze u niet aanstaan, heb ik er ook nog andere”... en weg was hij, een wolk van wolk achterlatende.

Aftastend en snuffelend observeerden Adamski en Teva elkaar een tijdje en hé... wat bleek... zij leken dezelfde taal te spreken... En alhoewel zij aan elkaar toch wel heel opmerkelijke verschillen registreerden, scheen het eigenlijk best wel te klikken. Echter, wat was toch dat vreemde gevoel die zich van beide meester maakte. Adamski zijn vijgenblad maakte de vreemdste capriolen en ook Teva voelde nattigheid. Die eerste avond bakte teva voor adamski de heerlijkste appeltaart die hij ooit had gegeten, hij had trouwens nog nooit een appel van dicht gezien want op Mars groeiden enkel chocoladerepen met caramelvulling aan de bomen, terwijl ze hoog aan de hemel keken naar Venus en Mars. 

Al die jaren later moeten we helaas vaststellen dat er een inschattingsfoutje werd gemaakt. Wat de taal betreft klopt het plaatje wel..die is identiek...het grote verschil is echter dat vrouwen met dezelfde woorden vaak net het tegenovergestelde bedoelen als wij mannen...maar eens je hun taal onder de knie hebt zijn het schatjes....

van uw correspondent ter plaatse.

a+