Wij zijn in ons hart natuurlijk nog echte Belgen. En dat zullen we ook in de toekomst altijd blijven. Niks om ons voor te schamen. Je voelt zelfs een zekere trots wanneer je Selah Sue ,Axelle Red of Tom Dice grijs hoort draaien op alle Franse radiozenders. 

Het moet gezegd dat die radiostations soms wel van een bedenkelijke kwaliteit zijn,onlangs ergerde ik mij bijna een uur lang aan een DJ die ik zelfs niet zou laten spelen op het verjaardagsfeest van onze goudvis , tot ik plots besefte dat ik gewoon van zender kon veranderen. Life is easy.

Of ook nog trots wanneer je een super-enthousiast filmverslag hoort over Hasta-La-Vista. Maar ook bij het horen van het nieuws over het tragische busongeval in Zwitserland gaan je haren op de armen net iets rechter staan of worden je ogen net iets vochtiger dan die van de gemiddelde Fransman. 

En je kan je tot in het oneindige afvragen wat de boodschap hiervan is , het enige zinnige antwoord die ikzelf kan verzinnen is het feit dat we elke dag alles uit het leven moeten halen,alsof het elke dag onze laatste dag is en straks het licht uitgaat, want we hebben nu éénmaal niet het eeuwige leven.

En je kan duizenden plannen hebben voor morgen.En dan nog eens voor de dag erna. Maar in één vingerknip is er plots geen morgen meer.

Maar angst en ratio houden ons tegen om vandaag die plannen aan te vatten en te luisteren naar wat ons hart ons ingeeft. En dit schrijf ik speciaal voor alle mensen die deze blog lezen en ook nog zo’n grote plannen en dromen hebben. Voor morgen.Of volgend jaar.Of als ze met pensioen zijn .Of als alle bomen even dik zijn.Of tegen de tijd dat de vogels plots beginnen te praten.En dat zijn er héél wat.DOE HET GEWOON.Zet de nodige stappen,kijk je angsten in de ogen. En merk dat er helemaal niks is om bang voor te zijn. En hou in je achterhoofd dat alle argumenten om het niet te doen je ingegeven zijn door je gedachten en veronderstellingen die veelal op niks anders zijn gebaseerd dan op je eigen fantasie. 

“alles wat we zijn is wat we ooit hebben gedacht”..;copyright by Boedha...een slordige 3000 jaar na datum nog altijd een verklaring die staat als een huis. Denken jullie dat Katrien en ikzelf hier zouden zijn geweest als we niet elke dag opnieuw zouden hebben zitten fantaseren,dagdromen, opzoeken en plannen maken ? 

Tot zover even deze bedenkingen waar we zonder twijfel in een volgende aflevering nog wel zullen op terugkomen.

Iedereen die kinderen heeft zal het volledig met me eens zijn,als ze klein zijn kunnen ze er een geweldige smeerboel van maken. Vooral dan op culinair gebied. Sinds enkele weken hebben wij de luxe om buiten te kunnen eten wat heerlijk is.En na de maaltijd neem je de borstel en veeg je alles wat niet de weg naar Zonne haar mond heeft gevonden gewoon samen voor de vogeltjes die hier in grote getale aanwezig zijn.

Over vogels gesproken, enkele weken terug zat ik bij de kapster in Ribérac. In mijn gezelschap, naast de twee kapsters van dienst, nog drie dames van middelbare leeftijd. Plots kwam het onderwerp “duiven” ter sprake, blijkbaar kampt Ribérac met een plaag van deze gevleugelden. En er is nu dus een wet in voege die jagers toelaat om ze af te knallen. Iedereen was het unaniem eens, dat was een goede beslissing. Want maken duiven niet veel kapot ? Of maken ze er geen grote smeerboel van met hun geschijt overal in het rond ? 

Toen kwam één van de kapsters op het briljante idee om le monsieur de Belgique te betrekken in het gesprek. Ze vroeg me mijn mening.

 Na een ogenblik stilte antwoordde ik met een tegenvraag. 

“Stel je eens voor”, zei ik in mijn beste Frans , “dat everzwijnen,herten en vogels op een dag plots ook zouden beschikken over vuurwapens. En dat zij op een blauwe maandag, na een lange vergadering in het woud beslissen van “nu is het genoeg. Die mensen zijn met teveel, ze maken de ganse planeet om zeep, zo kan het niet verder.Ze maken alles vuil, nemen onze plaats in.Vanaf heden is het bij wet toegestaan om ze af te knallen”...................................................................................................................................................

Ik laat hier enkele regeltjes over om de stilte te illustreren die over het kapsalon neerdaalde. Gelukkig was mijn haar zogoed als klaar. Hopelijk heb ik mezelf daarmee niet op de zwarte-kappers-lijst gezet want het moet gezegd, ik was best tevreden over het resultaat.

Zijn er nog steeds zoveel duiven ? Is het hier plots beginnen sneeuwen? En leeft Claude François , dertig jaar na zijn plots overlijden,ondergedoken in de Dordogne ?

Zet u alvast op het puntje van uw stoel, voor een nieuwe aflevering van “les deux fromages en France”.

Van uw correspondent ter plaatse.

A+