Als kind en tiener had ik maar twee hobby’s. Dat waren schrijven en voetballen. Ik had tientallen pennevriendinnen in binnen-en buitenland. De meesten heb ik in de loop der tijden ook live ontmoet en bij velen bleef het niet alleen bij het gebruik van de pen. 

Nog steeds ben ik verlekkerd op ballen. Als ik kinderen zie voetballen heb ik de bijna onweerstaanbare behoefte om mij te  mengen in hun spel en mijn kunstjes te tonen.

Mijn papa-zaliger was niet iemand die frequent langs de zijlijn stond te supporteren voor zijn zoon, en maar goed ook. Want als hij al eens kwam kijken had hij inspiratie zat, aan hem is ook een bestseller-schrijver verloren gegaan.

Dan riep hij bijvoorbeeld “sta daar niet als een flesje koude pis, ik heb continenten sneller naar elkaar toe zien drijven dan dat jij loopt”.

”opbouwende kritiek” noemde hij dat.

Ik ben geboren in the summer of ’69 dus profvoetballer zal ik nooit meer worden.

Maar schrijver kan ik nog altijd worden. Correctie,schrijver, dat ben ik al.

Bij elk woord die ik op papier zet voel ik mezelf schrijver in hart en nieren, verlies ik mezelf volledig in het geschreven woord en vertoef ik in mijn eigen wereld.Net zoals bij muziek elke noot al eens is gespeeld is bij schrijven elk woord al eens geschreven. het is de volgorde der woorden die het zo uniek maakt. Het leuke aan schrijven is ook dat je het overal en in gelijk welke outfit kan doen. op de trein, in de far-west , in je slip,in het bos,terwijl je uit je neus eet,desnoods verkleed als calimero.

het is vooral belangrijk om jezelf geen etiketjes op te kleven want dat is naar mijn mening de grootste dooddoener voor onze inspiratie en creativiteit.

Eén van de eerste vragen die mensen vaak stellen, ook hier,  is “wat doe je in het dagelijkse leven”.

Afhankelijk van je antwoord krijg je het etiket electricien, boekhouder, gevangenisbewaarder of kippenboer opgekleefd. 

maar is dat echt alles wat je bent ?

Als ik schrijf voel ik me als Herman Brusselmans,maar dan knapper...Als ik voor Zonne zorg ben ik papa... Als ik kook ben ik Jeroen Meus... achter het stuur waan ik me Jacky X...Waneer ik de muren een nieuw likje verf geef kruip ik in de huid van Gaudi...als ik in de spiegel kijk zie ik Richard Gere...bij het ontwerpen van een vogelkastje ben ik dan weer leonardo da vinci...op reis ben ik cristoffel columbus...op wandel ben ik forrest Gump...en zo kan ik wel nog een tijdje doorgaan...

Enkel wanneer we dood zijn is er nog slechts één etiketje nodig. Maar het enige wat ze daarmee doen is het met een touwtje aan je grote teen hangen.

Ik heb net de was buiten gehangen,Zonne geknuffeld,een praatje gemaakt met onze sympathieke buurvrouw,de economie van Guatemala op peil gehouden door  een koffietje te drinken en mijn teennagels afgebeten,zij het niet helemaal recht. Hebt u dat gemerkt ? welnee.dat is nog één van de grote voordelen van schrijven, ik zie het je nog niet doen als jouw hobby biljarten of zweefvliegen is.

Vloekt de paus nog steeds in het Latijn ? vergaat de wereld echt op 20/12/2012 ? en heeft Zonne nog steeds het concentratievermogen als van een mug ?

Ik weet niet wat u, maar ik kijk alvast uit naar een nieuwe aflevering van “Les deux fromages en France”.

Van uw correspondent ter plaatse.

A+