Dinsdagmorgen 9u45. Vrouwtje-Lief is begonnen aan haar eerste Franse les. Dochter-Lief doet haar ochtendslaapje. Papa-Lief zit op het terras, te genieten van zijn gemberkoffietje. En van de zon, die al weer prachtig schittert aan het firmament. Another day in the Dordogne. 

Het schijnt dat Ribérac het centrum is van de foie gras. Laat dat nu net iets zijn waar ik niet zo op gesteld ben. Pas op, ik heb het eerder gegeten en qua smaak is het best lekker. Maar de manier waarop het wordt vervaardigd stuit me wat tegen de borst. Als mensen mij proberen te overtuigen dat het o-zo lekker is, antwoord ik droogweg dat dolfijnen-gehakt dat ook schijnt te zijn. Geef mij maar een goede portie Afghaanse kamelenkloten-kebab. Met frietjes weliswaar. 

Vis is ook lekker, of het nog langer gezond is, wil ik hier in het midden laten. Maar als je dan denkt aan de overbevissing, kan je dat ook al van je lijstje schrappen. Overbevissing kan je als het ware vergelijken met een jager die jaagt op één konijn en daarvoor een volledig bos omhakt. Geef toe, het is een beeld dat niet klopt, alsof je Godfried Danneels in een surfbroek zou zien of George Bush in het Witte Huis.

Je hebt natuurlijk nog vleesvervangers bij de vleet. Maar zonder twijfel moeten die wel extreem gezond zijn want velen smaken beroerd. Soms lijkt het wel alsof je op een muismatje zit te kauwen.

Via het internet kunnen wij ons bijna dagelijks up-daten betreffende het reilen en zeilen in ons moederland. Maar ik mis toch nu en dan een echte papieren krant, al moeten die meer en meer het onderspit delven tegen het online-nieuws. Eén nadeel daarvan is dat je daar tot nader order nog altijd geen papieren hoedje van kan vouwen. 

De integratie in Frankrijk gaat vlot. Iedereen is hartelijk en gedienstig en bereid je op het juiste pad te zetten, iedereen kent hier ook iedereen waardoor het gemakkelijker is iets gedaan te krijgen. Al voelde ik mij de eerste week wel eens als een asielzoeker van Mercurius die zojuist wisselgeld heeft gevraagd voor de parkeermeter waar ik mijn vliegende schotel heb neergezet. Maar nu gaat het dus beter. 

Wat hier opvalt is de soms erbarmelijke staat van de voertuigen, de motor is veelal nog goed, maar er moet dringend een nieuwe auto worden rond gebouwd. Enkele weken geleden werd de onze goedgekeurd voor nog twee jaar, autokeuring gebeurd hier dus niet jaarlijks. 

Ik spring wat van de hak-op-de-tak zoals je merkt, dat komt doordat ik zoveel wil schrijven zonder een verhaal in mijn hoofd te hebben. Het grote voordeel daarvan is, is dat ik mij te pletter amuseer. En jullie kunnen stoppen met lezen, gelijk wanneer... een win-win situatie als het ware. 

Frankrijk is niet het Mekka qua werkgelegenheid maar daar maken wij ons geen zorgen over. Als ik er even dieper over nadenk, maken wij ons eigenlijk nergens zorgen over. Katrien, mijn vrouwtje-lief, kreeg al enkele aanbiedingen om aan de slag te gaan als ergo en ikzelf kan als het ware een eskimo een koelkast aansmeren, dat zit dus wel goed. Met op termijn, natuurlijk onze eigen gezellige net-iets-andere camping uit de grond te stampen. En een boek te schrijven. Over alles en niemendal. Dàt is toch de zin van het leven. Gelukkig zijn. Vanuit onze ziel verlangen we slechts naar één ding en dat is tevredenheid. Aangezien we niet louter materieel zijn geprogrammeerd, is het een fout om al onze hoop op geluk slechts te vestigen op externe factoren... het is juist van belang om ook onze innerlijke vrede te ontwikkelen. En dat doen wij hier volop. Genieten van de natuur. Gratis. Genieten van de warmte van de zon. Gratis. Genieten van elkaar. Gratis. Tot zover de eerste lezing. 

Spreekt Katrien al vloeiend Frans? Zijn we nog steeds gelukkig? En leven wij nog steeds op de derde planeet van de zon af gerekend? Dit... en tonder enige zwijfel nog veel meer in een volgende aflevering van Les Deux Fromages en France. Van uw correspondent ter plaatse. A+