De voorbije zes maand had ik welgeteld twee afspraakjes. Het eerste afspraakje was geregeld door de achterneef van de oudoom van mijn tante Clothilde. Die had dan weer een vriendin die ik één keer vluchtig had ontmoet op de begrafenis van mijn oudste konijn. En via die zelfde achterneef vernam ik later dat die me wel zag zitten. We regelden een afspraakje en het moet gezegd, ze was goed voorzien van poten en oren.
Nou. Liep dat even faliekant af.
Het begon al toen ze me door haar huis leidde waar we hadden afgesproken. Het was er net zo gezellig ingericht als een Oost-Duitse legerkazerne. Ze had een laaguitgesneden mantelpakje aan uit de jaren stillekes, toen de bomen nog tegen elkaar spraken. En de vouwen in haar broek waren zo scherp dat je er bij wijze van spreken een schaap de rug kon mee scheren. Maar daar had ik nog allemaal kunnen mee leven.
Toen ze haar mond opendeed merkte ik meteen dat ze, toen de intelligentie werd uitgedeeld in haar familie, ze zo goed als zeker een snipperdag had genomen. Het leek alsof haar voorkant zich totaal niet bewust was van wat haar achterkant uitvrat, ze leek het IQ te hebben van een half onsje paardemest, nou, maak er maar een kwart onsje van, en ik durf er veel geld om te verwedden dat ze iemand was die, als ze dan een keer iets goed deed, dat echt een stom toeval was. Op de koop toe leek haar gebit als met een voorhamer bewerkt. Kort samengevat, volledig van het bord.
Na nauwelijks één uur stond ik alweer buiten op de stoep, en al regende het pijpenstelen, ik was nog maar zelden zo gelukkig geweest dat ik terug de buitenlucht kon opsnuiven. Later hoorde ik, terug van die zelfde achterneef dat ze het heel gezellig had gevonden.
Slechts een paar weken geleden overviel me een tweede afspraakje. De dame in kwestie had me uitgenodigd op een rondje jacuzzi en wat dus eigenlijk begon als een opspeling van hormonen groeide in heel korte tijd uit tot iets heel bijzonders. Ik viel als een baksteen voor haar. Haar kookkunst. Haar liefheid. Haar zijn. Maar vooral haar grote zin voor humor.
Ze bracht de lach in me terug en trok me met een helikopter uit het moeras van de neerslachtigheid die me de laatste maanden vaak was overvallen. Ze schonk me mijn levensvreugde terug die ik sinds lang zoek was geraakt.
Hoe moet dat nu verder?
Dat leest u ongetwijfeld in een gloedje-nieuwe aflevering van deze blog.
Van uw correspondent ter plaatse.
À+
Geen opmerkingen:
Een reactie posten