DE PERFECTE ZOMERMIDDAG

Zo'n middag waarop je 's ochtends vroeg alle belangrijke dingen al hebt gedaan, omdat je weet dat het 's middags te warm is...

Zo'n middag waarop je geen plannen maakt...

Zo'n middag waarvan je in alle rust kunt genieten...

Zo'n middag waarop koekjes op de een of andere manier extra lekker zijn...

Zo'n middag waarop je alle zorgen overboord gooit...

Zo'n middag waarop je geniet onder een schaduwrijke lindeboom...

Zo'n middag waarop je goed luncht en een heerlijke bak koffie, zonder melk, wegdrinkt...

Zo'n middag waarop je geniet van een vers geplukte perzik...

Zo'n middag waarop je alle kleine geluksmomentjes opmerkt...

Zo'n middag waarop je kunt genieten van een zuchtje wind, die voor precies de goede hoeveelheid afkoeling zorgt...

Zo'n middag waarop je extreem dankbaar bent voor het gezelschap naast je...

Zo'n middag waarop je op de achtergrond een lekker muziekje hoort ...

Zo'n middag waarop je de tijd kunt vergeten...

Zo'n middag, zo'n middag is mijn perfecte zomermiddag ...

Van uw correspondente ter plaatse.

A+

BEHANGPAPIER

Toen ik maandagmorgen mijn bed uit rolde wist ik even niet van welk melkwegstelsel ik afkomstig was. De klok wees kwart over half vijf.
Gelukkig had ik nog wel besef van mijn voor- en achterkant.
Toen mijn blik de spiegel kruiste vertelde die mij wat ik al wist. Ik was nog doodmoe.
Dat ik nog zo moe was maakte de eerste en belangrijkste keuze van de dag gemakkelijk.
Er moest een sloot koffie worden gemaakt, en wel meteen.
Ik ging zitten in mijn favoriete stoel, de geur opsnuivend van het zwarte goud.
De poezen, die de nacht bij mij hadden doorgebracht wegens het onweer, keken me met uitgehongerde blik aan.
Met een diepe zucht stond ik op, poezen zijn net prinsessen dus die moet je op hun wenken bedienen.
Mijn oma-zaliger Marie-Thèrèse, die drie poezen, twee kanaries en een opgezet lammetje als huisdier had, had daar echter een andere mening over.
Zij vond altijd dat poezen zelf maar op jacht moesten voor hun eten en vermaak.
Zij vond ook dat als je in de eerste plaats niet voor jezelf zorgde, je ook niet voor de anderen kon zorgen, dus met die gedachte in mijn achterhoofd plofte ik terug in mijn zetel en dronk op mijn gemak mijn tas koffie op.
Met de geur van koffie, drie poezen en een prinses, Zonne genaamd,  die om aandacht vroegen, begon ik mijn vrije dag.
Toen kon ik totaal nog niet vermoeden wat me die dag te wachten stond.
‘S ochtends had ik afgesproken met een bekende uit de buurt die mij zijn nieuwe thuis wilde laten zien.
Nou ja, een bekende.
 Wat hij precies is weet ik niet. Ik heb immers nog geen nacht met hem doorgedraaid waarna ik niet meer wist van welke planeet ik afkomstig was. Wat me er aan herrinert dat ik dat misschien toch eens moet inplannen.  om zo weer 1 van de punten op mijn lijstje af te kunnen vinken.
Ik pikte een andere bekende op.
Nou ja.
Een bekende. Wat ze precies is weet ik niet. Ik heb immers nog geen nacht met haar doorgebracht waarbij we niet alleen de voorkant maar ook de achterkant van onze tong lieten zien en we bij het krieken van de dag onmogelijk nog onze eigen voornaam konden uitspreken.
Misschien moeten we dat ook eens heel dringend gaan inplannen.
Je wil toch immers weten met wie je te maken hebt.
Welk vlees je in de kuip hebt.
Wat de verwachtingen over- en- weer zijn.
De dag van vandaag kan je echt niet voorzichtig genoeg zijn met 'bekenden' die zomaar ongemerkt je leven binnensluipen en het overnemen.
Toch gebeurd het zo nu en dan en dan probeer ik de wijze woorden van mijn oma op te volgen.
Ze zei dan' lieve Koen' en dat zei ze niet zomaar, want ik was echt de liefste jongen van de klas, 'lieve Koen, wees voorzichtig met wie je een relatie begint, want voor je het weet hebben ze meer verzorging en aandacht nodig dan een pasgeboren drieling'.
Met dit schrijven besef ik dat ik misschien maar af moet zien van het doorbrengen en doortrekken van nachten met bekenden.
Maar mijn oma was nog niet klaar met haar verhaal.

Want, zei ze, van zo'n kakelverse drieling krijg je heel veel liefde terug, en dat is echt het enige wat werkelijk van tel is in het leven. Liefde.
En soms, als ze een porto teveel op had, sprak ze de woorden als uit een sprookjesfilm. Ze zei dan: "Moed is niet de afwezigheid van angst mijn jongen, maar eerder het oordeel dat iets belangrijker is dan angst. De dapperen mogen niet voor eeuwig leven, maar de voorzichtige leven helemaal niet."
Het was me er eentje, die Marie Thérèse.
Enfin, ik haalde dus die bekende op om naar die andere bekende te gaan.
Een hoop bekenden op een hoopje.
In een onbekend maar toch vindbaar minuscuul dorpje in de Lot et Garonne stond zijn huisje klein.
Bonnenouvelle, zo heette het dorpje. En bij mijn weten heet het tot op de dag van vandaag nog altijd zo.
Ik had eigenlijk gehoopt dat we in dit dorp iemand zouden vinden om ons te weg te wijzen.
Maar we vonden slechts één schaap in het hele dorp en dat was er dan nog eentje van het ras 'veel -geblaat-en-weinig-wol' dus daar schoten we ook geen flikker mee op.
Uiteindelijk vonden we een auto met schapenkar en een vreemde nummerplaat waardoor we wisten dat we goed zaten.
We werden rondgeleid in het huis dat qua oppervlakte ongeveer zo groot was als een klein Kroatisch bergdorpje en zo donker als de donkerste nacht.
Met een  complete uitleg over de afvalscheiding en een geheime kamertje dat nu niet meer geheim was, maar ook nooit geheim zou blijven omdat dat ene, kleine, geheime kamertje gedegradeerd zou worden tot kast.
Arm kamertje mag je wel zeggen, na jaren in de anonimiteit te hebben geleefd plots dienen als opslagruimte voor onderbroeken, shorts,bergschoenen en scheergerief zo u wilt.
Desalniettemin een huis met potentieel.Een likje verf links en rechts, een kadertje recht hangen, wat stof afnemen en het huis is picobello.
Weliswaar ook nog alles slopen wat je op je weg tegenkomt.
Na nog wat nagepraat te hebben onder het genot van een bakje oploskoffie, gemaakt van illegaal getapt water, maar niet echt illegaal want iedereen weet intussen  van deze geheime kraan, omdat onze bekende het verteld aan iedereen die het wilt horen en zelfs de burgemeester er water komt halen, verlieten we in twijfel dit centre de bien ȇtre in wording, want dit was de enige verplichting die we hadden op deze vrije dag. Hḗhḗ... hopelijk volgt u nog want dit was wel een superlange zin.
De rest van de dag brachten we verder door in de slaapkamer onder het hebben van stomende sex, zo stomend dat het behangpapier van de muren krulde.
Dat is wellicht wat u als lezer verwacht.
Maar niks was minder waar.
We hielden het bij een gezonde boswandeling.
Aten een smaakvolle maaltijd in een zeer goed restaurant.
Zijn michelin-ster meer dan waard.
Getrakteerd door een Nederlander. Ja ja. U leest het goed. Getrakteerd en Nederlander in dezelfde zin.
Keken elkaar diep in de ogen.
Zo nu en dan.
En vielen vervolgens op de bank in slaap.
Geen stomende sex dus... geen krullend behangpapier.
Zelfs geen spannende dromen.
Maar toch heel waardevol.
Om op deze manier een bekende te leren kennen.
Op voorhand weet je niet of iemand snurkt. Nu dus wel.
Altijd goed om dat van te voren te weten, voordat je besluit om een nacht door te bremgen met een bekende.
En zo kwam er aan deze mooie dag jammer genoeg een einde... de zon ging zachtjes onder, dat doet ze wel eens vaker op het eind van een dag.
Van uw correspondenten ter plaatse.
A+

HUP KROATIË HUP

"Kan jij jongleren"... die vraag werd me een tijdje terug gesteld.
Ik vond het nogal een vreemde vraag, vooral omdat we op dat moment in een heftige discussie verwikkeld waren, het kwam net niet tot een handgemeen, betreffende het voortplantingspatroon van de breedsmoelkikker op het pittoreske eiland Feurteventura.
U moet weten dat de natuur mij geweldig boeit en zeker als het over voortplanting gaat ben ik één en al oor. Misschien moet ik er wel mijn specialiteit van maken.
Nu wilt het toeval dat ik pakweg twaalf jaar geleden, het kan een beetje meer, het kan een beetje minder zijn, leerde jongleren toen ik een workshop volgde getiteld ' denken en leren als Leonardo da Vinci'. Blijkbaar kon die Italiaanse grootmeester jongleren met vijf, weliswaar zacht gekookte eieren, terwijl hij achteruitrijdend op een éénwieler met een platte band Frère Jacques floot op een mosselschelp.
Maar eigenlijk wou ik het daar niet over hebben.
Het is misschien niet zo fair tegenover mijn nieuwe vaderland, het land dat me zo warm in zijn armen heeft gesloten. Maar ik denk dat ik in naam van heel veel Belgen spreek als ik even uit volle borst roep 'hup Kroatië hup'.
Van uw correspondent ter plaatse.
A+

BLOEMKOOLSOEP

Met veel interesse lees ik alweer ruim anderhalf jaar trouw de blog van deze twee, of tegenwoordig een (?), kaas. Hoor ik erbij? Ik weet het niet, ik zou er best bij willen horen. Al is het alleen maar omdat ik als kind werd uitgescholden voor kaaskop. Dat schept toch een band.

Voetbal schept ook een band. Nooit heb ik me geïnteresseerd voor deze sport, afgezien van een keer tijdens de sportdag van de lagere school waar ik, omdat de tegenpartij werd afgeleid, twee doelpunten achter elkaar kon maken. Helaas vond de tegenpartij dat niet zo leuk en werd ik uitgemaakt voor kaaskop. 

Maar, de afgelopen periode heb ik toch regelmatig een voetbalwedstrijd gezien. Opeens heb ik ergens meer verstand van dan de mensen om mij heen en weet ik welk team er tegen wie speelt en waarom. En weet ik het niet? Dan vraag ik het gewoon aan mijn beste vriend. 

Tijdens de match Frankrijk - België voelde ik mij toch enigsinds vreemd, op Franse bodem in een café zitten met alleen maar supporters voor België, deed mij ernstig twijfelen. Ik wilde neutraal blijven, maar ook ik moest kleur bekennen van de mensen aan mijn tafel. Ik laat in het midden wat ik koos, voordat ik virtueel uit wordt gemaakt voor blauwe kaaskop. 

Ik verheugde mij op een grote after party met al die Belgische supporters in het café, maar na de 1-0 begon ik me er langzaam bij neer te leggen dat het een rustige avond zou worden. Er werd uit stress door een trouwe Belgische supporter spontaan gerookt, gespuugd en gescholden, om en over mij heen. Ik wist oprecht niet dat voetbal kijken dit gedrag los kon maken bij mensen. Het bier vloog na het eindsignaal over de tafel. Toen was het zeker, er komt geen after party, eerder een troost party. Het universum maakte er toch nog een gezellige avond van met moppen, raadsels en een spelletje boggle. Waarbij die rokende, spugende en scheldende supporter alle frustratie om had gezet in wilskracht om toch nog iets te winnen die avond. En dat deed hij. 

Is die Belgische supporter een vriend van ons? Een dik jaar geleden vroeg hij zich dat zelf ook af. Er was toen wel een connectie. Hij vindt dat je met echte vrienden minstens éénmaal zo goed moet zijn doorgezakt dat je na verloop van tijd niet meer weet van welke planeet je precies afkomstig was. Dat hebben we nog niet van het lijstje kunnen afvinken, maar wat niet is kan nog komen. Voor nu ben ik erg content met mijn plekje op deze fromaggioblog als buitenlandse kaaskopblogger. Dank daarvoor. 

HET SCHIP VAN DE WOESTIJN

Wist u dat kamelen vaak een middagdutje doen? Ik eerlijk gezegd ook niet. Ik hoorde het onlangs van de broer van de nicht van de bet-overgrootvader van mijn oom Clovis.
U moet weten dat die broer een wereldvermaarde bioloog is met als specialiteit kamelen. Hoe je er bijkomt om dit onderwerp als specialiteit te nemen moet ik hem toch eens dringend vragen.
Jammer genoeg zal dit even moeten wachten want hij is opgenomen op de spoedafdeling van één of ander louch militair hospitaal in de achterbuurten van Caïro. Hij schijnt een kameel te hebben gestoord tijdens z'n dutje en dat mottig beest was blijkbaar Not amused. Eigen schuld dikke bult. Mij moet je ook niet storen als ik aan het slapen ben.
Vanuit wetenschappelijk oogpunt gezien is het voor hem natuurlijk een opsteker dat hij dat heeft ontdekt maar de vraag is of hij daar veel mee opschiet als hij het hospitaal verlaat langs de achteruitgang tussen vier planken. Duimen maar. Al is het feit dat we vandaag vrijdag de dertiende zijn niet zo'n gunstig voorteken.
Er kunnen wel meer dingen verkeerd lopen op dagen als deze. Het is kwart na half zes in de ochtend en ik voel me eerlijk gezegd ook niet zo toppie-toppie. Het lijkt alsof ik vannacht in volle vaart met een race-auto op een muur ben afgereden en ik op minder dan tien centimeter ervan tot stilstand ben gekomen. Niks aan het handje niks aan het voetje zou je kunnen zeggen. Maar de schrik zit er goed in en ik denk dat ik mijn denkbeeldige auto toch even langs de kant laat staan.
Ik bereid me nog snel een kamelenkloten-kebab en probeer toch nog iets te maken van deze kakelverse dag.
Van uw correspondent ter plaatse.
A+