ACHTENTWINTIG

Na een periode van,  het leek wel een decennium, regen, had ik er geen goed oog op. De moestuin.
Sinds onze breuk heb ik plots de hoofdverantwoordelijkheid daarvoor in de schoot geworpen gekregen.
Ik heb in totaal zes moestuinen.
Twee in de zon. Één in drievierde zon. Één in zon-schaduw-schaduw. Twee in zon-schaduw-zon.
Ik weet het. Maar heus. Je hebt er geen diploma voor nodig van de universiteit van Timboektoe. Sommige planten houden nu éénmaal meer van zon dan anderen.
Dit gezegd zijnde, ik had er dus geen goed oog op.
Sinds een tiental dagen echter, het kan iets meer zijn, het kan iets minder, is de zomer in volle hevigheid losgebarsten.
Forget about de lente, we stomen direct door naar het seizoen van de pluk. U passeert langs start. U ontvangt geen geld.
Één ding is zeker. De moestuin vindt het super. Geniet. Ten volle.
Zuipen zuipen zuipen.
Vasten vasten vasten.
We kunnen nog heel wat leren van die groenten .
Ik schets u even het beeld.
Ik zit onder een lindenboom die in bloei staat.
Honderduizenden bijen, en ik overdrijf voor één keer niet, laden zich vol met nectar. Sommigen zijn echt zo zwaar geladen dat ze landen  op mijn blad.
De tomatenplanten bezwijken onder hun gewicht. Tomaten in alle vormen en maten.
De notenboom sleept zijn takken langs de grond.
De eerste boontjes zijn morgen plukbaar.
Het is volle maan.
Ik hoor duizenden krekels zingen.
De perziken verdringen elkaar voor het beste plaatsje aan de tak.
Het is halfelf. Het is achtentwintig graden.
Alles is groen.
Alles is magisch.
Alles is goed.
Van uw correspondent ter plaatse.
A+