Bel far niente zat er de voorbije dagen niet echt in. Ik knipte druiven tot de wijn bijna in mijn schoenen liep. Fysisch zwaar genoeg om 's avonds voor de stoep van je huis in slaap te vallen.
Sinds kindsbeen heb ik al een panische angst voor wespen. dat heb ik via mijn mama met de moedermelk meegekregen. In de wijngaarden kan je met die angst echt niet het veld op. Daar zwermen volledige nesten over de velden.
Ik waande me even Franciscus Van Assisi toen ik met de wespen begon te praten. Ik vertelde hen dat we allen één zijn. Geen goed-geen slecht.... geen mooi-geen lelijk...
Ik vertelde hen dat ik al net zo onschuldig was als een postzegel en dat ik geen geweld of agressie in me had.
En ik vroeg hen of we als vrienden door het leven konden gaan.
Zonder vrees stapte ik daarna de wijnvelden in. De wespen kwamen al snel rond mijn hoofd zoemen. ze kwamen op mijn handen zitten. Op mijn voorhoofd. Soms in mijn oor.
En ik ? Ik knipte trossen dat het een lieve lust was. In vrede en perfecte harmonie beleefden we samen , de wespen en ik, een magische tweedaagse. Met heel veel dankbaarheid nam ik van hen afscheid.
Van uw correspondent ter plaatse
A+
Geen opmerkingen:
Een reactie posten