CITROENLIMONADE

Het laatste jaar heb ik heel diep gezeten. En sommige dagen zijn ook nu nog kut met peren. 
Eerst was er de breuk met Katrien. Ooit mijn alles, mijn maatje, mijn zielsverwantje. Na zeven jaar Frankrijk waren we elkaar totaal uit het oog verloren. 24/7 mama en papa zijn wegens geen opvangmogelijkheden bij familie. Geen tijd meer voor het koppel-zijn. Kwam daarbij nog de struggle for life. Werk...geen werk... inkomsten...geen inkomsten... Op de duur waren we het maar over 1 ding meer eens en dat was dat we het nergens nog over eens waren.
Sinds januari wonen we niet meer samen. Zonne, onze prachtige dochter die vorige woensdag zeven werd, werd opgesplitst in twee. Een halve week bij mij, een halve week bij Katrien. Eerlijk is eerlijk. Het is een verademing om eens drie dagen geen papa te moeten zijn. En Zonne gaat er van ons drietjes het beste mee om.
Daarnaast kwamen de vrienden. Ondanks het feit dat Katrien en ik op een heel warme en fijne manier met elkaar blijven omgaan lijkt het wel alsof ik voor sommige "vrienden" een besmettelijke ziekte onder de lenden heb. Geen telefoontje, geen bezoekje, nadda. 
Het moet gezegd, met het ouder worden ben ik ook veel drastischer geworden. Voor mij is vriendschap zoals zwanger zijn. Je bent het. Of je bent het niet. Een tussenweg is er niet meer. Het laatste jaar heb ik heel wat vriendschappen stop gezet. Soms met heel veel pijn in het hart. Soms totaal onverschillig. En op een bepaald moment sta je plots helemaal alleen. Maar mijn oma-zaliger Marie Therese, een dame met 93 jaar wijsheid op de teller leerde me een belangrijke les. 'Lieve Koen' zei ze dan, u moet weten dat ik in die tijd heel schattig en lief was, "lieve Koen, als het leven je citroenen geeft, maak er dan citroenlimonade van". Dat is niet altijd makkelijk. Maar toch het proberen waard.
Als je plots alleen komt te staan heb je heel veel mogelijkheden. Je kan bidden. Je kan een moto kopen. Je kan lid worden van een diepzeebiljart-club. Je kan drinken. 
Nu moet je weten dat ik afstam van een familie waar alcohol rijkelijk vloeide. Te rijkelijk. Vader. Moeder. Ooms. De familie Vandenberghe heeft in zijn leven meer alcohol gemorst dan jij en ik ooit zullen kunnen opdrinken. Als ik mijn vaders lever zou zijn geweest, dan zou ik 's nachts, als hij lag te slapen, uit zijn mond zijn gekropen en me schreeuwend uit de voeten hebben gemaakt.
En eerlijk is eerlijk. Ik ben er ook gevoelig voor. Het zit in mijn genen, het is me met de paplepel ingegoten. Ik draai mijn hand niet om voor een verslaving meer of minder. Er is 1 groot verschil. Ik besef het. Ik ken mijn zwaktes. Daarom las ik regelmatig alcoholvrije weken in. En daar heb ik totaal geen probleem mee. En na bijna 35 jaar ben ik sinds 10 dagen een niet-roker. En daar ben ik fier op want ik heb in mijn leven meer gerookt dan de schoorsteen van een kerncentrale. 
Kort samengevat. Wat heb ik nodig om terug mijn levensvreugde te vinden? Twee dingen. Een paar maanden zon te tellen vanaf nu. En een toffe vrouw. 
Dit noemt men zijn hart uitstorten.
Van uw correspondent ter plaatse.
A+