VOICI LES CLEFS

Vandaag stond er een ietwat speciale dag op het programma. Wat heet speciaal natuurlijk.
Om halfvijf liep de wekker af. Ik was dan al anderhalf uur wakker maar dat kon die wekker natuurlijk niet weten.
Zonne uit haar nest trommelen om halfzes. Een glas water drinken. Douchen. Verse onderbroek aandoen. Nog een glas water drinken.
Om twintig na zes in een besneeuwde camionette kruipen. Kou kou kou. Bijna Belgische wintertaferelen.
De blauwe CD van Annemies' La vie en Rose kristalhelder al rijdend door de dichte bossen.
Zonne reeds honderdzevenenzestig procent aanwezig. Alert. Nieuwsgierig. Blij. Meezingend. Voici les clefs de ton bonheur. 
Mama ophalen. 
Over zeventig kilometer wegen, verlaten door God, klein pierke en straatverlichting, waar een everzwijn of edelhert zomaar je pad kan kruisen, op weg naar La Capitale du Lot et Garonne: Agen.
Ik weet niet wat u. Maar ik vind het wel lekker bekken. Agen. Kort. Krachtig. Twee klinkers en van hetzelfde laken een broek medeklinkers. Het klinkt ook oud. Agen. Age. Stad van de pruimen en de Rugby. Stad is misschien wat hoog gegrepen. Aan de oevers van de machtige Lot.
Nou. Eerlijk is eerlijk. Ik zou er nog niet eens mijn goudvis willen begraven,. Maar dit even volledig terzijde.
In La douce is het de gewoonte dat iedereen,  of je nu werknemer, werkloze of zelfstandige bent, recht heeft op een jaarlijkse gezondheids-check-up.
Voor u en masse beslist om in uw auto te springen en zich hier komt vestigen, nog een kleine kanttekening weliswaar. Al is het gratis, uiteindelijk hebben wij het toch zelf betaald. Het is heus geen ontwikkelingswerk. De huidige regering bestaat nu niet echt, uit wat je noemt, "barmhartige samaritanen".
Na een halfuurtje verzuipen in administratie, kunnen we  om kwart voor negen op een daar voorziend stoeltje plaatsnemen.
De Franse traditie onwaardig, het moet gezegd, perfect georganiseerd.
Lichtblauwe stoeltjes voor ogen. Witte voor bloed. Rode voor volgeplaste handen en ook wel een beetje potje. Stoeltjes voor elk wat wils.
En in het midden van die chaos. Een dame die alles in goede banen leidt en aan de hand van een checklist pakweg vijftig mensen telkens weer op het juiste moment op het juiste stoeltje neerplant.
Ontroerend mooi. Ik waan me even op de beurs van London.
Hebben we kanker onder de leden? Een vleugje SIDA? Een of andere exotische ziekte, overgewaaid uit de krottenwijken van Bogota? En schimmeltje links of rechts?
Het zou zomaar eens kunnen. Dat weet alleen God. En zoals u weet. Zijn wegen zijn ondoorgrondelijk.
Ohhh. Ik hoor iemand zingen. stttt. Ohh sorry... Dat ben ikzelf....
Ik kijk naar buiten. Het sneeuwt. Geen groter bewijs van vergankelijkheid. Vanavond geboren. Morgenochtend gesmolten.
Van uw correspondent ter plaatse. 
A+