Zonne verloor gisteren haar eerste tandje. Niet na een ordinair straatgevecht. Niet nadat we haar uit het raam hadden geduwd. Maar gewoon. Op natuurlijke wijze.
Fier als een parisienne die net de Chanel-winkel op de Champs-Elysée had leeg gekocht kwam ze gisterenmiddag thuis met het grote nieuws.
Er moesten oplossingen gezocht worden.
In tegenstelling tot in België is het niet de tanden-fee die langskomt, die kan natuurlijk niet overal tegelijk aanwezig zijn. Hier is het de tandenmuis die de tanden komt opeten. In ruil daarvoor laat hij, of zij, dat laat ik in het midden, een cent achter onder het hoofdkussen.
Gisterenavond rond een uur of tien, sloop ik, vermomd als een uit de kleren gegroeid knaagdier, Zonne haar kamer binnen, verwijderde ik de tand uit het speciaal daarvoor voorziene doosje en liet enkele muntjes achter.
Gelukkig werd ze niet wakker, het kind hoeft er nu ook geen nachtmerries aan over te houden.
Jammer genoeg stond ze in het midden van de nacht wel opgewonden als een Duracell-konijn aan ons bed, met het grote nieuws dat de muis was voorbij gekomen. Ook deze morgen aan de ontbijttafel was dit het enige onderwerp.
Ik vind haar persoonlijk mooier met al haar tandjes in de mond maar zij stond zichzelf het volledige uur voor ze naar school vertrok te bewonderen in de spiegel. Voor haar is het een nieuwe stap. Op weg naar volwassenheid.
Sinds we met onze kop op televisie komen merkte ik wel een klein verschil in het zakencijfer, deze middag echter werd ik overrompeld door een kolonie Belgen die soms tot anderhalf uur hadden gereden om me live aan het werk te zien en om de frietjes te proeven. Iedereen was super-tevreden, ik niet in het minst.
Bij deze. Duizendmaal dank.
Van uw correspondent ter plaatse.
A+
Geen opmerkingen:
Een reactie posten