De voorbije dagen verbleef ik in Saint-Felix-de-Villadeix. Het zou zomaar een plaatsnaam kunnen zijn uit de laatste thriller van David Baldacci. Maar dat is het niet. Het is een klein dorpje in ons buurt-departement Dordogne. Al kan ik natuurlijk niet uitsluiten dat Baldacci hier ooit eens is doorgefietst. Of er misschien wel eens een appel heeft gegeten. De dag van vandaag kijk je van niks meer op. Wat deed je daar dan hoor ik u stilletjes denken. Misschien vraagt u het zich ook wel luidop af. Of heel misschien kan het u geen fluit schelen. Ook daar zou ik eerlijk gezegd niet eens meer van opkijken.
Maar kijk, ik vertel het toch even, dan is het alvast van mijn hart en u hebt altijd de gelegenheid om te stoppen met lezen. Al weet je natuurlijk nooit wat je mist. Al kan ik u natuurlijk ook niet garanderen dat het minder saai zal zijn als de krant van gisteren.
Enfin, u weet het of u weet het niet maar naast friturist-eerste-klas ben ik ook tuinman maar dan misschien eerder tweede klas. Ik was er op uitnodiging van een Nederlandse dame waar ik al eens eerder te gast was en waar ik blijkbaar tot grote voldoening haar tuin had geknipt en geschoren, anders had ze mij wellicht niet meer gevraagd en had ze het wellicht nog liever aan Baldacci gevraagd, al betwijfel ik of hij zich zou hebben vrijgemaakt. Misschien wel voor een paar appels.
Omdat het werk toch wel over enkele dagen was verspreid kon ik gratis overnachten bij een Nederlandse buurman aldaar. Ik weet het. Het klinkt ongeloofwaardig. Nederlands én gratis in één en dezelfde zin. Maar ik kan je vertellen dat deze man mijn hart heeft gestolen. Binnen enkele uren hadden we ons levensverhaal met elkaar gedeeld en vooral het zijne roerde me tot tranen. Op een bepaald moment voelde ik schaamte, schaamte omdat ik me de laatste tijd toch wel wat zorgen maak over onze situatie. Terwijl deze man vorig jaar zijn vrouw in een paar maanden tijd zag veranderen van een levenslustige vrouw van 49 jaar tot een dode vrouw. Het meest angstaanjagende voor mij was nog de treffende gelijkenis tussen zijn vrouw en de mijne. Altijd zo gezond mogelijk geleefd. Groentjes. Fruit. Bio. Nooit gerookt. En dan wordt je in de fleur van je leven geveld door een hersentumor. Dat was toch even slikken en dat is het eigenlijk nog altijd.
Dat wou ik toch even met jullie delen.
U kunt me dus altijd boeken. Hetzij voor tuinwerken. Hetzij om u hart uit te storten. Ik kan namelijk heel goed luisteren.
Van uw correspondent ter plaatse.
A+
Geen opmerkingen:
Een reactie posten