Het was een ietwat bizarre week. Dat is het minste wat je kunt zeggen. Nu hou ik wel van een beetje bizar op zijn tijd. Maar het mag natuurlijk niet te gek worden. En dat deed het dus wel.
De aanslagen in Parijs zorgden hier in de prachtige Lot et Garonne ook wel voor onrust. Niet voor aanslagen op zich. Maar onrust tegenover wie niet tot het blanke superieure ras behoort. In de volksmond wordt het ook simpelweg racisme genoemd. Plots is iedereen met een tintje of ietwat afwijkende gelaatstrekken een potentiële verdachte. Als Belg zijnde ontsnap je er nog net aan, al wordt hier en daar wel fijntjes opgemerkt dat een deel van de terroristen uit Molenbeek afkomstig waren.
Als zaakvoerder van een Belgische friterie hier in het zuidwesten kan ik slechts één ding doen. En dat is me onthouden van alle commentaar tegenover mijn klanten. Maar het wringt. Want plots, al is dat natuurlijk niet nieuw, is iemand die in pakweg Beiroet of Raqqa woont, veel minder waard dan een politiehond uit Parijs.
Enkele uren voor de aanslagen in Parijs vielen in Beiroet pakweg vijftig doden bij een bomaanslag. De media wereldwijd besteedde er zogoed als geen aandacht aan. Op Facebook kon je je profiel niet tooien met de Libanese vlag. Er was geen pray for Beirut.
In hetzelfde etmaal was er ook nog een zware aanslag in Bagdad met tientallen doden. Ook dat was zogoed als het vermelden niet waard. Het blanke superieure ras, weet je wel.
Bidden zal ons niet helpen. Want God kan niet helpen bij iets wat hij zelf niet heeft geschapen.
We kunnen misschien eens beginnen met het niet meer binnenvallen van andere schurkenstaten, in naam van de zogenoemde vrijheid, maar met telkens tienduizenden onschuldige burgerslachtoffers. Of stoppen met het leveren van wapens aan diezelfde staten.
En de heren Bush en Blair wens ik veel slapeloze nachten.
Van uw correspondent ter plaatse.
A+
Geen opmerkingen:
Een reactie posten