Als we dan verder doorgaan op die "electronica".
Onze garagist wou nog een mooi bedrag geven voor onze oude auto.
Je moet weten dat ik met een van de eerste vernieuwde modellen van het type Skoda rondrij. Net voor het jaar 2000 lanceerden die een actie om hun naam aantrekkelijker te maken. Een nieuwe reeks, waaronder mijn geliefde Fabia.
Ik kocht hem gloednieuw en was reuze fier. Ik kreeg er vele verbaasde gezichten gratis bovenop, aangezien het merk voorheen enkel voor geitenwollensokken-dragers was.
Zestien jaar lang bracht hij me overal, zonder enige problemen. Bijna een kwart-miljoen kilometers op de teller. Een geweldig autootje met sterke motor. Hij bracht me al snel tot in Oostenrijk, nadien meermaals tot in Frankrijk, Nederland, Spanje en het Ardeense dorpje Herbeumont. Dit laatste, en zeker de camping van Arno, geven me schitterende herinneringen. Ik draag er nog steeds het gevolg van in mijn hart, namelijk mijn Liefje.
Maar om terug te komen op die electronica en auto's.
Mijn slimme garagist had naast een rond getal in zijn mond, ook nog een paar tweedehands wagens te koop. Een Ford Focus vond ik altijd al een mooi model, maar die had teveel kilometers. Iets teveel om er geld tegenaan te gooien.
Verder stond er nog een AlfaRomeo. Netjes, maar te duur voor ons budget. Nog een kleine Fiat Punto en een Dacia Logan. De Fiat was een te licht model voor het aantal kilometers dat wij hier bollen en dus schoot er nog de Dacia over.
Waarschijnlijk ook een merk dat eerder voor sociale gevallen bestemd is. Dat treft, we zijn heel sociaal. Laten we zeggen dat we er ons geen fluit van aantrekken. Als hij ons maar brengt waar we heen willen.
Al moet ik toch eerlijkheidshalve toegeven dat het een lelijke auto is. De kleur spreekt ons niet aan, hij rijdt helemaal anders dan de Skoda, het voelt gewoon goedkoper.
Misschien is het allemaal sentiment... Uiteindelijk laat ik met pijn in mijn hart mijn groene metallic Fabia los. Hij wordt ons echt te duur en vooral onveilig. Want als de stuurbekrachtiging, de gas- en andere pedalen niet meer naar behoren werken, voel ik mijn vertrouwen in dit bakje met de dag dalen.
Die Dacia is betaalbaar, heeft niet overdreven veel kilometers, een goede motor, een grote kofferruimte en vooral "simpel" van constructie. Bij dit laatste puntje was ik mij niet bewust van de meerwaarde. Het was de garagist die mij hierover wakker maakte.
Het feit dat het een eenvoudige auto is -wat je best opmerkt binnenin-, betekent ook dat er minder stuk kan gaan. Quasi niets is electronisch.
Dus rijden we binnenkort met een andere vierwieler. Gezellig met zijn allen in een bakje dat we lelijk vinden maar waarvan we indertijd de familie Debarse uit Rotterdam al hadden horen stoefen.
Hop met de kar.
Hij is ingeruild voor de Skoda en met een kleine opleg van ons.
Nog even door de Franse papierenwinkel en we kunnen vertrekken.
Hij start en rijdt in ieder geval. Dat kunnen Koen en ik niet steeds meer zeggen van de Skoda. Want ook nu hangt ie weer aan de externe batterij, opdat ik morgenvroeg toch kan vertrekken...
Zonder twijfel, was het tijd om hem te verkopen. Dank je wel, voor de trouwe dienst. Ik hield van je maar nu kies ik voor een lelijk eendje met een andere naam.
Veel liefs, Katrien
Geen opmerkingen:
Een reactie posten