MIJN DIERBARE MIDDENVINGER

Gisteren verbrandde ik mijn vinger aan een heet deksel van de soeppot. Koen had immers een hele pot water opgezet om door de gootsteen te gieten want met dat beetje ossevet hier en dat beetje ossevet daar, geraken die leidingen toch sneller verstopt.
Knalrood en een blaas, op mijn middenvinger. Verder andere kleine blaasjes en mijn vel dat trok. Alsof mijn vinger te klein was voor het velletje erom heen.
De dieper prikkende hitte bleef de ganse dag als een zeurende pijn me irriteren.
Het deed me opnieuw naar Koen’s ervaringen vragen. Want ik weet niet of jullie dat weten. Maar Koen is op 3 jarige leeftijd lelijk verbrandt geweest. Hij lag zelfs drie maanden op intensieve zorgen, in een ziekenhuis in zijn grote stad Kortijk.
Kleine Koen was met zijn poep in een kokende emmer water gevallen. De thuishulp die hij als pagadder kreeg was ‘insmeren met bloem’... wat volgens mij de grootste larie is. Ik hoef geen brandwonden-kenner zijn, om te weten dat dat de dingen erger maakt. Koen herinnert zich nog heel helder de pijn. Alsof het gisteren was.
Van de verzorging in het ziekenhuis daarentegen, herinnert hij zich niets meer. Veel kans dat hij in verdoving werd gehouden. Want als ik dat kleine plekje op mijn vinger gisteren binnewaarts voelde branden, kan ik mij voorstellen dat dat bij dertig procent van je lichaamsoppervlakte niet houdbaar is om te dragen.
Andere dingen van daar, herinnert hij zich wel. Een ziekenhuisvriendje bijvoorbeeld, die er de volgende dag niet meer was. In de put. Of om de hoek. Zo werd dat vroeger gebracht.
Ik denk dat Koen een sterke kerel moet zijn. Al 30 jaar roker zijn, vroeger grote coca-drinker en hij kende ook de nodige ‘dingetjes’ om eens uit te proberen...
Of het eerste jaar dat we hier woonden. Toen stak hij de brandstapel aan met een grote dosis benzine erop. Ik kan je verzekeren dat dat een enorme knal gaf! En in een wip van tijd was er een groot deel van het gras rond de brandstapel weggeschroeid.
Koen had plots immense pupillen. Schrik is hem dan toch gekend. Al verdraagt hij soms toch veel.
Zo kwam hij in juli uit de keuken met een lelijke kap in zijn duim, een open-gapende-wonde. Die dan na de nodige verzorging twee dagen later terug openritste bij werken in de frietwagen. Ondertussen is dat allemaal mooi genezen. Gelukkig maar.
Moeder Natuur is toch sterk in haar helingswerk.
Al zijn er vast en zeker sterkere en minder sterkere rassen.
Het ras Vandenberghe lijkt me alvast tegen een stootje te kunnen. Hetzelfde voor het Roezenras. Waar het water misschien nog geen zuiver kleurtje heeft, is er toch al wat properder gezet.
En werk met jezelf blijf je hebben tot aan het stille einde. We zullen dan maar even verder ploegen, zeker?
Veel liefs, Katrien