VRIENDSCHAP IS GEEN ILLUSIE

Zondagmorgen. Kwart na zeven.

Gavaudun ontwaakt langzaam. Iedere vogel zingt zoals hij gebekt is.

Ik heb er al een stevige boswandeling opzitten. Met dank aan het edelhert en de reetjes voor hun warme gezelschap.

De voorbije week was hectisch.

Schilderen, piekeren, maaien, plannen, tellen, Frozen ( La reine des neige ) naspelen met Zonne-lief die er twee weken vakantie heeft opzitten, frietjes bakken, praten.... Alvast geen ruimte voor eentonigheid.

Zaterdagavond hadden we ons eerste privé-feest met Resto-Loco.

Behoorlijk wat stress vooraf. Zou alles goed verlopen? Zouden de installaties het uithouden? Zouden we het aankunnen? --om voor dertig man een goede en warme service te kunnen aanbieden--

Toen we gisterenavond de oprit afreden van alwaar het feestje plaatsvond, stond iedereen recht en kregen we een staande ovatie. Kippevel-moment. En het geeft ons een extra-boost om op de ingeslagen weg verder te gaan.

Deze week was er ook eentje om in te kaderen als het gaat om overvloed. Overvloed in alles. Vriendschap, ideeën, liefde, financiëel. 

Waar we vorige week zondag nog in zak en as zaten, heeft het universum in zeven dagen tijd alles opgeruimd.

Volgens de bijbel heb je ook niet meer tijd nodig om iets wonderlijks te creëren. Waarvan akte.

Vooral de blijken van echte vriendschap roerden ons tot tranen.

Zoals Katrien reeds eerder vermelde willen we een punt zetten achter de samenwerking met het Franse koppel waarmee we in eerste instantie Resto-Loco opzetten. 

Een vriend van ons reed hier enkele dagen geleden het landgoed op. 

Hij had ons al van in het begin gewaarschuwd om op te letten met wie we in zee gingen. Naïef (noem het liever vertrouwend in de goedheid) als we zijn hadden we zijn raad in de oostenwind geslagen. Ze waren vriendelijk en super-enthousiast. We zaten op dezelfde lijn. Ze boden ons zelfs aan om gratis op hun domein te gaan wonen.

De tijd heeft jammerlijk genoeg uitgewezen dat we geen gelijk hadden.

Ludo, onze vriend , luisterde even naar het relaas van de afgelopen weken en na vijf minuten was hij al overtuigd. Dit moest stoppen. Niet ëën keer zwaaide hij met zijn ' ik- had- jullie- toch -verwittigd 'vingertje.

Na een heerlijk koel bruin biertje in de zon vroeg hij een balpen.

Hij haalde zijn chequeboek uit (u leest het goed, waarvoor je in België reeds naar een museum moet, daar wordt hier in Frankrijk nog lekker mee betaald) en vroeg ons hoeveel we nog aan Alain en Isabelle moesten teruggeven. Hij zou het ons geven, terug te betalen tegen 2100. Ik keek hem waarschijnlijk aan alsof er net een buitenaards wezen uit zijn oor was geklauterd.

Nu moet je weten dat Ludo en Judith het ook niet super-breed hebben. Het is vaak de  touwtjes aan mekaar proberen te knopen. Maar nu had hij even geld en hij had het niet nodig.

Nu vraag ik u. 
Hebt u ook zo”n vrienden? 
Ik wens het u van harte toe.

Van uw correspondent ter plaatse.

A+