VERGEEF ME...

Vergeef me, mijn liefste meisje.

Als je later op “Lesdeuxfromages en France” surft en de verhaaltjes van je mama en papa leest, dan is dit er één speciaal voor jou. Er ligt namelijk iets op mijn hart.

Mijn hartpijn heeft te maken met mijn vertrek naar Belgiẽ. Een vertrek zonder jou en bijgevolg ook zonder jou papaatje. Aangezien er iemand op jou moet letten.

Een volle week ben ik niet bij jou, dag en nacht. Wat een absoluut nieuwe ervaring voor mij zal zijn.

Maar het is vooral iets anders dat me een gevoel van schuld geeft. Of althans, waarover ik mij schuldig voel.

Samen met jou papa ging je op stap. Op zoek naar een fotograaf die een pasfoto van jou kon maken. Maar aangezien we hier op het platteland wonen, was die niet te vinden. Wel zo’n klein kabientje. Het leek akelig. Het was zo klein. Een ook jij was nog niet groot. Althans niet groot genoeg om op een gewone manier op dat krukje te zitten. Jou papa moest het helemaal tot op het einde omhoog draaien, waardoor het zijn stevigheid verloor. Jij dus op een wankel stoeltje, op je knieeen, zonder jou papa want dat ging nu eenmaal niet. Je was bang. En tegelijkertijd was je ook moedig. 

Je hield je sterk door de woorden die papa jou had toevertrouwd. “Als je met mama op reis wil gaan, moet je een fotootje laten maken.” En “Als je flink bent, krijg je een snoepje!”. 

Twee belangrijke zinnen, op dat moment van het puntje van het krukje.

De getrokken foto is een bewijs. Een bewijs dat je bang was maar ook een wil en doorzetting hebt. 

Weken later viel jou paspoort in de brievenbus. En alsof je het had gevoeld, je vroeg er binnen de week naar. Het paspoort belandde in de schuif. Met verder geen doel.

Want door het complex gegeven van allerlei dingen, besloot ik om alleen naar Belgiẽ te gaan. San Sebastian was niet goed verteerd, jij die nog een middagslaapje doet en een nieuwe manier van reizen maakte dat ik besloot om alleen te gaan. 

In Belgiẽ veel teleurgestelde mensen. Ook ik heb hartzeer bij deze keuze.

Toch leek het -op het moment van de boeking van mijn tickets- een logische keuze. En nu zou ik er bijna op terug komen. Maar dat gaat niet meer. Mijn plaats in het vliegtuig en in de trein is gereserveerd. Naast mij zit er al iemand anders.

Dit wordt dus een weekje voor mijzelf. Ik kan tjd maken voor mijn petekind, mijn zus, mijn familie en mijn vrienden terwijl ik geen rekening hoef te houden met siẽsta’s van een klein meisje of andere kuren die datzelfde meisje meebrengt. 

Ik reis simpelweg alleen. En ben dus enkel verantwoordelijk voor mijzelf. 

Een opluchting? Eigenlijk niet helemaal. 

Het is iets gek, moeder-zijn. 

Des grandes bisous xxx  Katrien