FRIETJES

Het gebeurt wel eens dat mensen mij vragen wat ik het meeste mis uit Belgiẽ.

Dat is geen gemakkelijke vraag. Want soms heb ik het gevoel dat ik hier al mijn ganse leven woon. En vele levens ervoor. Dat mijn ziel hier ligt verankerd, temidden van de Franse bossen en zijn mensen.

Dingen die ik niet mis, die zijn er in overvloed.

Grijze luchten. Smogtapijten. Rat-racerij.

Maar toen ik deze week bij een koppel vriendelijke Nederlanders ( jaja, die zijn er ook in overvloed ) in hun boekenkast mocht gaan snollen, wist ik het plots. Ik zou wel een arm, laat me zeggen een vinger, laten we het houden bij een afgeknipte teennagel overhebben voor een bibliotheek. Volgestouwd van vloer tot dak met Nederlandstalige boeken. Dat zou mijn complete leven nog completer maken.

En wat het plaatje zou afmaken is een Belgisch frietbarakske op het plein van Gavaudun.

Krokante frietjes. Niet in olie gebakken maar in ossewit. Twee keer. Wat zout uit een zinken zoutvat. Wat stoofvleessaus. een toefke mayo. Een frikadel spécial. Een blauwe Chimay erbij. Top.

Helaas, helaas, driewerf helaas.

Maar toen kregen Alain, een Franse vriend, en ikzelf het idee om de bijbel er eens op na te slaan. En wat lazen we, tot onze grote verbazing op pagina elvendertig ? “Als Mozes niet naar de berg kan komen, dan kan de berg misschien wel naar Mozes komen”.

En wat begon tussen pot en pint, ergens op een zwoele zomeravond, mondde uiteindelijk uit in iets concreets.

Enkele weken terug vonden we in de Pyreneeën, verscholen tussen besneeuwde bergtoppen, ons mobiel frietkot.

Na een gezapig ritje van vijf uur, het bakje is tenslotte dertig jaar oud, stond het plots voor de deur. We konden er enkel met glinsterende oogjes naar kijken. 

Dit jaar belooft de winter alvast geen stil seizoen te worden, hier op het charmante Franse platteland. Om bij het krieken van de lente de baan op te gaan met ons volledig gerestylde frituur. Onze dromen achterna. 

Van uw correspondent ter plaatse.

A+