PEARLS

Ooit, in een ver, of iets dichterbij verleden, was ik een vrouw. 

Afrikaans. Zwart. Geblakerd door de Somailische zon. Een zon die geen genade kende.

Ik leefde niet. Amper. Noem het overleven.

Nog steeds voel ik die pijn. Na al die tijd gaat het nog steeds door merg en been.

Niet altijd. Gelukkig maar.

Alhoewel. Ik zoek die pijn op. Heel vaak.

Weet ik dat al lang ?

Bewust in elk geval niet. Onbewust wellicht al heel lang.

“ Maar hoe kwam je dat dan te weten “ hoor ik u tot hier, in het zomerse zuidwesten van Frankrijk denken.

Kreeg ik een mail van de ambassade ?

Herkende iemand me plots op straat ? ( he, ben jij niet die vrouw.....)

Kwam er een deurwaarder voor langs ?

Toch niet.

Het kwam door de universele taal van muziek.

Ik hoorde onderstaand lied.

En toen wist ik het.

Van uw correspondent ter plaatse.

A+