MIJN TROTS

Wat een weertje!

Gisteren gingen we richting de 30 graden met zonnestralen in overvloed.  De dag ervoor zal het eerder een povere 20 graden zijn geweest met meer dan voldoende regen en donderslagen. Via de Tour de France, kreeg de Lot-en-Garonne alvast geen reclame.

Zo zie je maar. De natuur neemt nog steeds het laatste woord. Soms is het om ons even op ons plaats te zetten. Een andere keer om ons te verbazen. 

Zo kwam een vriendinnetje Pauline aanzetten met reuze patatten. Vast en zeker familie van de Belgische Bientjes maar dan de XL versie. Na nader inzien was het toch niet allemaal voor ons mondje... want ook de mieren namen hun portie. Ze slaagden erin om ons te bedriegen en hun nest in de aardappel te maken. Het Bientje verdween dus op de composthoop, als grote broer van de vele Mirabellen. Enerzijds kan je zeggen “Wat een schande, die verspilling.” Anderzijds kan je het ook de liefde voor de natuur noemen. Want door onze Mirabellen bij de compost te gooien, oogsten we volgend jaar misschien nog een grotere pompoen. Niet dat we al reuze pompoenen hebben, wel groeien ze mondjesmaat.  Hun planten echter nemen veel ruimte in de  moestuin. Met te weinig besef en kennis van de grootte van de groenten hier in het Zuidwesten, hebben we geprobeerd. Geprobeerd om vanuit zaadjes, kleine planten te laten groeien. Getracht om deze kleine spruiten in de volle grond te zetten en hierbij te hopen dat ze zich zouden vermenigvuldigen op een gelijkaardige manier zoals Jezus Christus deed. Dit echter op een opervlakte van 20 vierkante meter.

Ben je nieuwsgierig naar het resultaat? Wel, het mag gezegd worden dat onze groententuin eivol staat. Het is een kunst om erin te passeren. Het is enkel slanke mensen gegeven om te oogsten. En tegelijkertijd onkruid te wieden en planten die hoog groeien, op te binden. Onze courgettes zien er origineel uit. Een varieteit die ik voordien nog nooit plantte maar het is een leuke smalle krul die ontzettend fris smaakt. Verder oogsten we reuze augurken of laten we het komkommers noemen. Sla is er in overvloed. Dus moeten we eraan gaan denken om deze om te toveren in een soort spinazie of  soep. De tomaten snakken nog naar extra zon zodat ze verder rijpen. Venkel hebben we laten doorschieten. Eerder per ongeluk. Zonde van de plaats die ze innemen, maar wel honderden nieuwe zaadjes voor volgend jaar. En we kunnen onze eerste broccoli oogsten. Ik kocht nog nooit zulk model in de winkel. Het is mijn grootste trots in de moestuin. En tegelijkertijd zal ik ook blij zijn als we hem kunnen verorberen want hij neemt meer dan een vierkante meter in beslag. Tot slot niet onbelangrijk. Fijn en een beetje verstopt, hangen de boontjes te wachten op ons. Quasi een kilo, gisterenavond! 

Laat mij alvast eindigen met het feit dat ik de natuur verbazingwekkend blijf vinden. Een moestuin onderhouden is hierbij de directe bevestiging!

Grand bisou de moi, Katrien xxx