Dochtertje-lief vertrok vandaag voor de eerste keer op daguitstap met haar klasje. De bus zou haar om 9 uur ophalen en rond 19 uur terug aan de schoolpoorten afzetten. Wat een lange dag, voor een meisje van drie!
Voor mama Katrien, alvast.
Papa Koen zei glimlachend: “Fijn om niet rond vier uur op je klok te hoeven kijken”. En gelijk had hij. In theorie, dan toch. In praktijk schoot er geen uur voorbij waarin ik niet aan haar dacht.
Uiteindelijk vernam ik dat, door het slechte weer, de kinderen een uurtje vroeger zouden thuiskomen. “Wat een opluchting!”, klonk het in mijn hoofd. Ze is nog zo klein om een hele dag mee op stap te gaan. Een eerste bus-ervaring, inbegrepen. Geen slaapje zoals gewoonlijk. Wat moet dat kind moe zijn!...
Voldoende op tijd daalde ik de heuvel af, schoolwaarts. Nog twee andere mama's waren reeds gearriveerd, en leken zich rustig bezig te houden met hun gsm.
Twee minuten later, stopte de bus vlak naast mij. “Oef, ik ben er als de eersten bij.” zei ik bij mijzelf.
Maar oei, ik voelde me ongemakkelijk. Ik voelde me ontroerd. Een grote brok zat vast in mijn keel.
Beetje bij beetje stapten de kinderen uit; sommigen nog klein en anderen wat groter. Die van ons had blijkbaar nog geen zin om uit te stappen. Zo leek het want ze was bij de laatsten. En ik maar slikken... gewoon te zien dat die kleine pagadders een hele dag op stap zijn geweest. Zorgenloos, waarschijnlijk.
Ikzelf, echter had quasi constant aan Dochtertje-Lief gedacht. Toch een klein beetje ongerust. Goed genoeg beseffend dat ze vele kilometers ver van huis was.
Wat voelde ik me dan ook verheugd wanneer ik haar zag verschijnen. Graag wou ik haar onmiddellijk in mijn armen nemen maar dat was blijkbaar niet haar eerste doel.
Slik, slik. Ze wordt groter.
Bovendien was ze heel flink geweest, als een grote meid. Dat waren alvast juf Isabelle haar woorden.
Mooi hoor. Wat ben ik fier op haar!
En wat ben ik een beetje geschrokken van mijzelf. Ik die zo kan genieten van een dagje zonder Zonne, moest vandaag leren om ze wat verder los-te-laten. Het was een heel ander gevoel dan een normaal schooldagje. Nu wist ik dat ze zeventig km verder was. Het leek een immense afstand!
Grand bisou de moi! Katrien xxxx ...
Mooi bericht beste Katrien ! Ik denk dat Zonne een heel zelfstandig kind is en met duizend en één dingen bezig. Hoogst waarschijnlijk zat Zonne toen ze in de deuropening van de bus verscheen met haar gedachten nog op een heel andere plaats. Maak u geen zorgen ( nu toch nog niet ) want Zonne kan u echt niet missen. Zij ontdekt volop de wereld om haar heen en ja dan is soms de aandacht voor papa en mama even weg. Laat ze doen en tergelijkertijd, geniet volop van jullie prinsesje. Met nu nog niet, bedoel ik, Zonne heeft momenteel maar één man, jongen in haar leven waar ze zielsveel van houd en dat is papa Koen. Er komt zeker een dag dat papa Koen plaats gaat moeten maken voor andere jongens. Die dag is gelukkig nog héél ver weg dus voorlopig geen redenen om u zorgen om Zonne maken. :-) Vele groetjes vanwege nonkel Herman xxx PS ! In Arzal zijn ze eindelijk begonnen met mijn toekomstige woning. Men is volop bezig met het uitgraven voor de funderingen. :-)
BeantwoordenVerwijderen