POES

Vorige week werd Katrien geveld door een tropisch virus, overgewaaid uit Bogota, Peking of Timboektoe, in ieder geval uit een stad waar je enkel tussen vier planken weg geraakt. Gelukkig liep het hier niet zo’n vaart. Maar als ik jullie vertel dat mijn vrouwtje niet alleen hoestte als een verkouden lama , maar daarnaast ook nog last had van een gekneusde rib kunt u er zich wel wat bij voorstellen. Voorwaar ik zeg u mijn vriend, niet zo’n goede combinatie.

Zelfs een mol zag het al van ver aankomen, twee dagen later was Zonne aan de beurt. Door het vele buitenwerk heb ik wellicht een grotere weerstand opgebouwd want voorlopig bleef ik er van gespaard.

En dan is er nog onze lieve poes.

Die kwam enkele dagen geleden met slepende achterpoten binnengestrompeld, miauwend van de pijn. In allerijl de dierenarts in Monflanquin gebeld, die hoorde het gehuil van poes op de achtergrond en aarzelde niet om ons nog te ontvangen, zelfs al waren de consultaties reeds afgelopen. Haar eerste idee was een gebroken bekken maar een radiografie moest daarover uitsluitsel geven. Met dikke ogen lieten we poes achter. Uiteindelijk toonden de foto’s geen breuken. Misschien uitgerokken gewrichtsbanden, een kneuzing, of nog erger, de ziekte van Lyme, veroorzaakt door teken. Aan dat laatse willen we voorlopig niet denken, even een weekje afwachten en hopen op een spoedig herstel.

Na al die onheilsberichten was het gisteren plots vijftien graden met volop zon. De bomen staan in knop en de winter schijnt dit jaar niet mee te spelen in het spel der seizoenen.

Van uw correspondent ter plaatse.

A+