CONSEIL MUNICIPAL

Ergens halverwege de maand stonden er plots twee dames aan de deur. Ze wouden mij dringend spreken. Nu hou ik er wel van als dames mij persoonlijk willen spreken. Op dat moment echter stond ik mij te douchen , dus via Katrien liet ik hen weten dat we, wat mij betrof, gerust de conversatie daar konden laten doorgaan. Dat vonden ze net iets te ver gaan. Katrien trouwens ook.

Afgedroogd en welriekend spoedde ik me naar de plaats van gebeuren, de keuken in dit geval.

Bleken de twee dames in kwestie Brigitte en Marie-Jeanne te zijn. Twee dames die de kleinkinderen al bijna zijn ontgroeid. Bij nader inzien was de douche toch niet de geschikte locatie geweest.

De reden van hun bezoek werd al snel duidelijk. 

In de eerste lentemaand zijn er opnieuw gemeenteraadsverkiezingen hier in Frankrijk. De twee mammies zijn beiden lid van het Conseil Municipale op de lijst van de burgemeester. Marie-Jeanne is verantwoordelijk voor het feestcomité terwijl Brigitte zich bezighoudt met het reilen en zeilen van het prachtige kasteel van Gavaudun.

Ze kwamen mij vragen of ik me wou engageren om samen met hen op de lijst te staan.

Ik zou een neus als Pinokkio krijgen mocht ik hiet verklaren dat het mij onberoerd liet. Eerst en vooral streelde het natuurlijk mijn ego. We wonen hier tenslotte pas een jaar maar kennen toch al pakweg de helft van de inwoners alhier. Nog eens met een derde van die helft worden op regelmatige basis bisous uitgewisseld. En nog eens met een tiende van dat derde van die helft wordt daarbij stiekem de tong gebruikt. U snapt, we gaan best wel op vriendschappelijke voet met elkaar om, hier in dit pittoreske dorpje.

Ten tweede geloof ik ook dat je als lid van de raad van een kleine gemeente best nog iets kan veranderen zonder daarbij in aanraking te komen met het logge monster der administratie.

Zonder een hersencel wat werk te laten verrichten zei ik volmondig ja. De twee dames keken me met open mond aan en begonnen net niet aan een vreugdedansje. Met die rolstoel en dat looprekje was dat echter geen optie.

Katrien, mijn hemelse vrouw die er met de dag mooier uitziet en al Frans spreekt als een Malinese sjamaan, gaf me de raad om er nog eens een nachtje over te slapen. Ik aanvaardde die raad, zij het met lichte tegenzin. Ik beloofde hen antwoord te geven op de nieuwjaarsreceptie de dag nadien. 

Diezelfde avond organiseerden we hier thuis een salsa-avond, met veel drank, veel mooie vrouwen en hoe kan het ook anders, met veel salsa-muziek.

Aanwezig die avond was Ludo, plaatselijke geitenboer en tevens gemeenteraadslid. Toen ik hem trots het nieuws meldde keek hij me met een monkellachje aan en zei “ze moeten werkelijk al behoorlijk hopeloos zijn om jou te vragen”. Met een blik waarmee ik ongetwijfeld hoge ogen zou gooien op het wereldkampioenschap 100-meter-dwaas-kijken keek ik hem aan.

Toen vertelde hij me dat hij, samen met twee andere collega’s, ontslag had genomen uit de gemeenteraad en bij de volgende verkiezingen met een lijst tegen de burgemeester zou opkomen. Doordat ze die drie lege plaatsen zo snel mogelijk terug hadden willen opvullen waren ze paniek-voetbal beginnen spelen en waren ze tenslotte ook bij mij terecht gekomen. Ik hoorde later van onze poes dat ze het zelfs aan haar hadden gevraagd, alleen twee uur vroeger. 

Ik dronk die avond een glaasje meer, klasseerde het ganse voorval en liet de volgende morgen de burgemeester in eigenste persoon voor een gesloten deur staan. 

Op de receptie bedankte ik nog eens feestelijk voor het aanbod en klonk samen met de andere aanwezigen op een goed 2014.

Van uw correspondent ter plaatse.

A+